کافکا و شورش عقیم

کافکا, نویسنده ای که آوازه‌ی او در قرن بیستم جهانی شد, با انگیزه‌ی اولیه‌ی خلق اثار ادبی به ادبیات روی نیاورد. او که از کودکی از سلطه‌ی مستبدانه‌ی پدری رنج میبرد, می‌پنداشت که با انعکاس آلام و خشم خویش در نوشته هایش, به نوعی خود را از قید این سلطه‌ی همه جانبه رها خواهد ساخت. هدف این مقاله, نشان دادن این نکته است که نه تنها امر نوشتن باعث رهایی کافکا نشد بلکه کابوس مخوف پدر را در آثار و ذهن او بیش از پیش تثبیت کرد و نها یتا او را به وضعیتی خلاء گونه کشاند که امکان هر گونه قاطعیت در تصمیم گیری در زند گی از او سلب شد, گویی که هرگز زاده نشده است.