گردشگری روستایی و جذب گردشگر به مثابه رکن توسعه پایدار: رویکرد مردم شناختی

گردشگری روستایی یکی از مردمی‌ترین، ساده‌ترین و در عین حال کم‌هزینه‌ترین شکل‌های گردشگری محسوب می‌شود. در زمینه ارتباط بین گردشگری و توسعه روستایی سه دیدگاه مطرح است، دیدگاه اول، گردشگری را به عنوان راهبردی برای توسعه روستایی به کار می‌گیرد. در دیدگاه دوم، گردشگری به عنوان سیاستی برای بازساخت سکونتگاه‌های روستایی مورد توجه قرار می‌گیرد و دیدگاه سوم، گردشگری روستایی را به عنوان ابزاری برای توسعه پایدار مطرح می­ سازد. گردشگری روستایی اثرات مثبت و منفی زیادی دارد که در اینجا بدان پرداخته می‌شود. در جذب گردشگر، همه مردم جامعه از کارمند فرودگاه گرفته تا راننده تاکسی و افراد کوچه و خیابان نقش دارند؛ به زبان دیگر، برخورد هر شخص به منزله برخورد کل جامعه است. به نظر می‌رسد که سرعت تغییرات در بخش گردشگری روبه فزونی است؛زیرا جهان در تلاطم است و منابع در حال کمیاب شدن. لذا تمام حوزه گردشگری از روستایی تا شهری و تاریخی می­تواند در جذب گردشگر موثر باشد. گردشگری یکی از منابع توسعه در کشور محسوب می­شود که در این مقاله به جوانب گوناگون آن با رویکرد مردم شناختی پرداخته شده است.