اثر بخشی قصه گویی بر کاهش پرخاشگری و احساس تنهایی کودکان کار مهاجر افغانی

مقدمه: پرخاشگری و احساس تنهایی، عوامل مهمی برای مشکلات خطرساز در آینده مانند بزهکاری، اضطراب و افسردگی کودکان است و بر اساس پژوهش ها کودکان کار دارای پرخاشگری و احساس تنهایی بالایی هستند. پژوهش حاضر به بررسی اثربخشی قصه گویی بر کاهش پرخاشگری و احساس تنهایی کودکان کار  مهاجر افغانی پرداخته است. روش: روش پژوهش حاضر، از نوع تحقیق نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه ی آماری تمامی کودکان کار 12-8 ساله دختر و پسر مهاجر افغانی مراجعه کننده به جمعیت دانشجویی امام علی (ع) پاکدشت در سال 1395 بودند  که از میان آنها30 کودک ، به روش نمونه گیری تصادفی ساده بر اساس فهرست اسامی کودکان انتخاب شدند.  سپس، به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند . گروه آزمایش 12 جلسه ی یک ساعته قصه گویی ، دریافت کردند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش پرسش نامه خشم کودک نلسون (2000) و پرسش نامه احساس تنهایی آشرو ویلر (1985) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کواریانس استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که تفاوت معناداری در پرخاشگری کودکان کار مهاجر افغان، پیش و پس از آزمون گروه آزمایش نشان نداد(P>0/01) ولی تفاوت معناداری در احساس تنهایی این کودکان در پیش آزمون و پس آزمون در گروه آزمایش، نشان داده شد(P<0/01). نتیجه گیری: قصه گویی بر کاهش احساس تنهایی کودکان کار مهاجر افغانی مؤثر بوده است. هر چند که، اثربخشی برای کاهش میزان پرخاشگری آنها به دست نیامد. از این رو می توان از قصه درمانی به عنوان گزینه ای مکمل درمانهای روان شناختی، برای بهبود احساس تنهایی این کودکان در مراکز و جمعیت های حمایت از کودکان کار و بدسرپرست استفاده کرد.