اثر تغذیه گیاهی بر برخی صفات مرفولوژیک و میزان پروتئین گلرنگ تحت رژیم‌های مختلف آبیاری

در این پژوهش اثر رژیم‌های آبیاری و تغذیه گیاهی در قالب کرت‌های خرد شده با طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی بر روی گلرنگ در 3 تکرار، در سال زراعی 1389 مورد بررسى قرار گرفت. فاکتورهای مورد مطالعه عبارت بودند از: رژیم آبیاری در 3 سطح: آبیاری کامل، قطع آبیاری در مرحله رشد رویشی، قطع آبیاری در مرحله رشد زایشی به‌عنوان کرت‌های اصلی و ترکیبی از سطوح مختلف تغذیه گیاهی در 7 سطح: شاهد، اوره، کود آلی هیومیکس، بیولوژیک (نیتروکسین و بیوسولفور)، تلفیقی: (اوره+هیومیکس+نیتروکسین) و (اوره+هیومیکس+ بیوسولفور)، به‌عنوان کرت‎های فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج نشان داد که بیش‌ترین ارتفاع بوته (96/69 سانتی‌متر) در تیمار تلفیقی اوره + هیومیکس + بیوسولفور در شرایط قطع آبیاری در مرحله رشد زایشی و کم‌ترین  میزان آن در شرایط قطع آبیاری در مرحله رشد رویشی و در تیمار کودی نیتروکسین دیده شد. بیش‌ترین و کم‌ترین میزان پروتئین دانه به‌ترتیب از تیمار قطع آبیاری در مرحله رشد زایشی و استفاده از بیوسلوفور (41/28 درصد) و کمترین مقدار آن در شرایط آبیاری کامل و استفاده از کود آلی هیومیکس (01/21 درصد) بدست آمد. تعداد شاخه فرعی، زیست‌توده و عملکرد دانه تحت‌تأثیر تغذیه گیاهی قرار گرفتند. بیش‌ترین میزان عملکرد دانه مقدار زیست توده از تیمار تلفیقی تیمار تلفیقی اوره+هیومیکس+ نیتروکسین و کمترین مقدار آن در تیمار شاهد بدست آمد. رژیم آبیاری اثر معنی‌داری بر میزان زیست‌توده و عملکرد دانه داشت، به‌طوری‌که بیش‌ترین و کم‌ترین میزان آن‌ها به‌ترتیب در رژیم آبیاری کامل و قطع آبیار، در مرحله رشد رویشی به‌دست آمد. به‌طورکلی تیمار کود تلفیقی (اوره+ هیومیکس+ بیوسولفور) در شرایط آبیاری مطلوب اثری مفیدتر بر گلرنگ داشت.