اثر تلقیح قارچ‌های میکوریزی و باکتری Pseudomonas fluorescens بر رشد و زنده‌مانی گیاهچه‌های به‌دست‌آمده از کشت بافت انگور فرنگی خراسانی ( Ribes khorasanicum Saghafi & Assadi)

یکی از گونه‌های بومی و ارزشمند خراسان رضوی، انگور‌فرنگی خراسانی یا قره‌قات ( Ribes khorasanicum Saghafi & Assadi) است که در ارتفاعات رشته کوه هزارمسجد در محدوده کوچکی از شهرستان‌های درگز و کلات به‌صورت توده‌های پراکنده وجود دارد. این گونه به‌دلیل دخالت‌های انسانی، نیاز اکولوژیکی زیاد و قوه ‌نامیه کم بذر آن، در حال از بین رفتن است. هدف از پژوهش پیش‌رو بررسی نقش میکروارگانیسم‌های همزیست در بهبود رشد و زنده‌مانی گیاهچه‌های به‌دست‌آمده از کشت بافت قره‌قات بود. بدین منظور آزمایشی به‌صورت فاکتوریل و در قالب طرح کامل تصادفی انجام شد. تیمارها شامل قارچ میکوریزی (فاقد میکوریز، تلقیح گونه‌های Rhizophagus intraradices، Glomus mosseae، Rhizophagus intraradices + Glomus mosseaeو قارچ‌های جداسازی شده از رویشگاه) و تیمار باکتری (فاقد باکتری و تلقیح باکتری Pseudomonas fluorescens) بودند. نتایج بررسی‌ها نشان داد که تلقیح باکتری باعث بهبود درصد زنده‌مانی، سطح تاج و تعداد برگ گیاهچه‌ها شد. همچنین تلقیح قارچ‌های میکوریزی استخراج‌شده از رویشگاه باعث بهبود درصد استقرار میکوریز در ریشه گیاهچه‌ها، درصد زنده‌مانی، ارتفاع، سطح تاج و تعداد برگ گیاهچه‌ها شد. ترکیب قارچ‌های میکوریزی Rhizophagus intraradices +Glomus mosseaeنیز باعث بهبود درصد زنده‌مانی نهال‌ها شد. در مجموع می‌توان گفت که تلقیح قارچ و باکتری باعث بهبود سازگاری گیاهچه‌ها به شرایط خارج شیشه ‌شده است.