اثر یک جلسه تمرین مقاومتی برونگرا بر ویسکوزیته پلاسما، نیم‌رخ چربی و لیپوپروتئین پلاسمای دانشجویان پسر غیرفعال

تاثیر تمرین مقاومتی صرفا با انقباضات برونگرا با پیامد آسیب و التهاب عضلانی بر ویسکوزیته پلاسما کاملاً روشن نیست.  هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر یک جلسه تمرین مقاومتی برونگرا بر ویسکوزیته پلاسما، نیمرخ چربی و لیپوپروتئین پلاسمای دانشجویان پسر غیرفعال بود. تعداد 12 دانشجوی داوطلب غیرفعال به طور تصادفی انتخاب و به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی تمرین بازگشت کنترل شده (اکستنشن) از حرکت فلکشن آرنج را که دربردارنده یک انقباض برونگراست، اجرا کردند.­ زمانهای خونگیری به منظور اندازه گیری عوامل انعقادی شامل ­30 دقیقه پیش، بلافاصله، 2­و24ساعت پس از آزمون بود.اگرچه مقادیر لیپوپروتئین پرچگالی، لیپوپروتئین کم چگالی، تری­گلیسرید و کلسترول ­تام تغییرات معناداری نیافت؛ اما، ویسکوزیته پلاسما  افزایش معنی‌داری در پاسخ به تمرین و کاهش معناداری در دوره ریکاوری یافت شد(047/0 = p)؛مقادیرحجم پلاسماکاهش معنی‌داری در پاسخ به تمرین و افزایش معناداری در دوره ریکاوری داشت(007/0 = p). اگرچه نتایج نامناسبی (کاهش حجم پلاسما و افزایش چسبندگی پلاسما) در اثر تمرین مقاومتی حاد و شدید برونگرا یافت شد، اما طی 2 الی 24 ساعت دوره ریکاوری، تغییرات کاملاً برعکس شده و ویسکوزیته پلاسما، در اثر افزایش حجم پلاسما به سطحی بالاتر از سطح اولیه، به زیر مقادیر پایه بازگشت کرد. به عبارت دیگر پاسخ بدن برای مقابله با اثر حاد تمرینیک حالت فراجبرانی بود.