بررسی تأثیر زبری‌های موضعی در کنترل و کاهش آبشستگی موضعی تکیه گاه پل

یکی از مهم­ترین مباحث مهندسی رودخانه آبشستگی موضعی در تکیه­گاه­های پل است که به­صورت گسترده­ای در شش دهه گذشته مورد مطالعه قرار گرفته است. دلیل این امر تخریب اکثر پل­ها به دلیل آبشستگی موضعی اطراف پایه و تکیه­گاه آن­ها می­باشد و نه به دلیل سازه­ای. از این رو یافتن راهکاری برای کاهش عمق آبشستگی از اهمیت خاصی برخوردار است. در روشﻫﺎی ﺗﻐﯿﯿﺮ دﻫﻨﺪه اﻟﮕﻮی­ﺟﺮﯾﺎن، ﮐﻨﺘﺮل آﺑﺸﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ وﺳﯿﻠﻪ ﮐﺎﻫﺶ ﻗﺪرت ﺟﺮﯾﺎن­های موثر در آبشستگی ﺻﻮرت ﻣﯽﮔﯿﺮد. از جمله اﯾﻦ روشﻫﺎ ﻣﯽﺗـﻮان ﺑـﻪ زبری­های موضعی اﺷﺎره ﮐﺮد. در این تحقیق که آزمایشات در شرایط آبشستگی آب­زلال و بر روی تکیه­گاه نیم­دایره­ای انجام شد، اثر زبری­های موضعی در عمق­های مختلف و فواصل متفاوت و با ضخامت ثابت، مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که این زبری­­ها در کاهش عمق آبشستگی و همچنین تأخیر در روند آبشستگی موثر بوده است. به طوری که وجود یک مقدار بهینه برای فاصله بین زبری­ها سبب افزایش عملکرد زبری­ها شده است. همچنین در بهینه­ترین فاصله بین زبری­ها هر چه عمق زبری افزایش یابد موجب کاهش بیشتر عمق آبشستگی و  تأخیر بیشتر در روند آن خواهد شد.