بررسی رابطه بین تعهد سازمانی، رضایت شغلی و عوامل فردی پرستاران در بخش های داخلی جراحی بیمارستان های وابسته به دانشگاه

سابقه و هدف: تعهد سازمانی یک متغیر مهم در درک رفتار کارکنان می باشد. تعهد سازمانی با تأثیر بر عملکرد کارکنان باعث افزایش بهره وری، بهبود ارائه خدمات و افزایش کیفیت آن می گردد. با وجود اهمیت زیاد، تاکنون در ایران تحقیقی که تعهد سازمانی پرستاران را مورد ارزیابی قرار دهد، انجام نشده است. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان تعهد سازمانی پرستاران و رابطه آن با رضـایت شغـلی و عـوامل فـردی پرسـتاران در بخـش های داخلی- جراحی بیمارسـتان های آمـوزشی وابسـته به دانشـگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شهید بهشتی در سال 1384 انجام شد. مواد و روش ها: از روش توصیفی - همبستگی جهت توصیف و ارزیابی روابط بین متغیرها استفاده شد. تعداد 220 مجموعه پرسشنامه (شامل فرم اطلاعات فردی، پرسشنامه رضایت شغلی و پرسشنامه تعهد سازمانی) بین پرستاران توزیع شد که تعداد 202 مجموعه پرسشنامه برگردانده و 198 مجموعه پرسشنامه برای تجزیه و تحلیل نهایی مناسب تشخیص داده شد. یافته ها: بین عوامل فردی (به جز جنسیت) و ابعاد مختلف تعهد سازمانی پرستاران اختلاف معنی دار آماری وجود نداشت. بین رضایت شغلی پرستاران و تعهد عاطفی و تکلیفی رابطه ای مثبت، ولی بین رضایت شغلی و تعهد مستمر رابطه ای منفی وجود داشت. واحدهای مورد پ‍ژوهش به ترتیب بیش ترین میزان رضایت را از ارتباط با همکاران، جایگاه شغلی، نظارت و سرپرستی و مدیریت، و کم ترین میزان رضایت را از شرایط کار و امنیت شغلی و حقوق و مزایا داشتند. نتیجه گیری: عوامل فردی نبایستی ملاک گزینش پرستاران متعهد باشد و لازم است مدیران پرستاری بعد از استخدام کارکنان، در جهت ایجاد تعهد سازمانی در آن ها تلاش نمایند. مدیران پرستاری می توانند با افزایش تعهد عاطفی و تکلیفی در پرستاران میزان عملکرد آن ها را افزایش دهند. بدین منظور مدیران پرستاری لازم است با ایجاد رضایت از حقوق و مزایا و فراهم کردن شرایط مناسب کاری و تأمین امنیت شغلی، میزان نارضایتی کارکنان را کاهش داده و با حمایت از کارکنان و تشویق مناسب، میزان رضایت شغلی کارکنان پرستاری را افزایش دهند.