بررسی کاربرد نانوذرات در کاهش جذب پلیمرها بر روی سنگ در حین سیلاب زنی مخزن و کاهش غلظت بهینه پلیمر تزریقی به مخزن

امروزه عمده مخازن نفتی به خصوص در مخازن نفتی جنوب غربی ایران بدلیل تولید از این مخازن در نیمه دوم عمر خود بسر می برند. تزریق آب یا گاز در ازدیاد برداشت ثانویه به منظور تثبیت یا کاهش افت فشار این مخازن دیگر جوابگوی کاهش تولید نخواهد بود لذا از روشهای ازدیاد برداشت ثالثیه جهت جلوگیری از افت تولید استفاده می گردد. یکی از روشهای ازدیاد برداشت ثالثیه استفاده از تزریق مواد شیمیایی می باشد. تزریق مواد شیمیایی به مخازن نفتی جهت افزایش ویسکوزیته سیال تزریقی، کاهش کشش بین سطحی میان سیال تزریقی و سیال تولیدی و نیز تغییر ترشوندگی سنگ مخزن کاربرد دارد. یکی از این مواد شیمیایی که عمدتا در مخازن با تراوایی نسبتا بالا استفاده می گردد، پلیمرها می باشند که منظور افزایش ویسکوزیته سیال تزریقی و نیز افزایش نسبت تحرک پذیری سیالات مخزن استفاده می شوند. این مسئله منجر به جاروب نسبتا پیستونی سیال تولیدی در مخزن و نیز به تعویق افتادن لحظه رسیدن سیال تزریقی به دهانه چاه تولیدی (breakthrough) می گردد. یکی از چالش های پیشرو در تزریق پلیمرها به مخازن نفتی، جذب سطحی این پلیمرها بر روی سنگ مخزن می باشد که علاوه بر کاهش اثر پذیری پلیمر در تمام منطقه تحت تزریق، افزایش هزینه های تزریق را نیز به همراه دارد. لذا در این مطالعه به بررسی اثر نانو ذرات به منظور کاهش جذب پلیمر ها بر روی سنگ مخزن و در نتیجه پلیمر کمتر مورد نیاز جهت دستیابی به تولید مشخص در مخزن و به تبع آن کاهش خسارات زیست محیطی به منظور تولید پلیمرها و نیز تزریق آنها به مخازن نفتی پرداخته شده است. نتایج بدست آمده، کاهش جذب پلیمر با نانو ذرات مورد مطالعه را نشان می‌دهد.