تأثیر امید درمانی به شیوه گروهی بر تاب آوری مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

چکیده زمینه و هدف: اختلال طیف اوتیسم با مشکلات در زمینه عملکرد اجتماعی، ارتباطات و وجود رفتارهای تکراری و قالبی مشخص شده است. به خاطر مشکلات فراوان این کودکان، خانواده‌ها و به خصوص مادران، از تنش‌ها و فشارهای روانی بسیاری رنج می­برند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر امید درمانی به شیوه گروهی بر تاب‌آوری مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم طراحی و انجام شد. روش بررسی:  پژوهش حاضر، مداخله‌ای نیمه تجربی بود که با بهره گیری از طرح پیش‌آزمون ـ پس‌آزمون با گروه کنترل انجام گرفت. جامعه این پژوهش را تمامی‌مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اتیسم مراجعه کننده به مرکز توانبخشی ندای عصر (ویژه کودکان اوتیسم) در شهر تهران در سال 1395 تشکیل می­دادند که کودکان آنها تشخیص اختلال اوتیسم را به وسیله یک روانپزشک متخصص اطفال و یک روانشناس بالینی دریافت کرده بودند.30 مادر دارای کودک اوتیستیک به شیوه در دسترس انتخاب و با تخصیص تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. برای گردآوری داده‌ها از مقیاس تاب‌آوری کانر و دیویدسون استفاده شد. پس از اخذ پیش‌آزمون، آزمودنی‌های گروه آزمایش، 8 جلسه امید درمانی به شیوه گروهی را دریافت کردند، در حالی که گروه کنترل در این مدت در لیست انتظار بودند. پس از پایان جلسه‌ها، پس آزمون از هر دو گروه به عمل آمد. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس تک متغیری تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها:  نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیری تفاوت معنی‌داری را در میزان تاب‌آوری آزمودنی‌های گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون نشان داد)01/0>p). به عبارت دیگر جلسه‌های امید درمانی گروهی باعث افزایش تاب‌آوری مادران در گروه تحت مداخله  شده بود(76/121=F ). نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش، تأثیر امید درمانی بر تاب آوری مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم  مورد تأیید قرار گرفت. پیشنهاد می‌شود مراکز ویژه کودکان اوتیسم در سراسر کشور از بسته مداخله‌ای امید درمانی در جهت کاهش مشکلات روان شناختی و ارتقای سلامت روان والدین این کودکان استفاده کنند.