تأثیر هشت هفته تمرین هوازی و بی‌هوازی بر قابلیت‌های جسمانی پسران 12 تا 14 سال

هدف این تحقیق تأثیر هشت هفته تمرین هوازی وبی‌هوازی بر قابلیت‌های جسمانی پسران 12 تا 14 سال غیر ورزشکار بود. نمونه‌های آماری 54 نفر بودند که از بین 202نفر دانش‌آموزان مدرسه راهنمایی شهید حسینی به‌صورت داوطلبانه و با استفاده از پرسش­نامه سلامت انتخاب شدند. آزمودنی‌ها شامل سه گروه 18نفره بود که به‌طور تصادفی به سه گروه هوازی، بی‌هوازی وکنترل تقسیم شدند. ابتدا از هر سه گروه پیش‌آزمون به‌عمل آمد و سپس دو گروه تمرینی در یک برنامه هشت هفته‌ای(3 جلسه در هفته‌، هر جلسه 30 تا 60 دقیقه و با شدت 80-60 درصد ضربان قلب ذخیره در گروه هوازی و90-70درصد ضربان قلب ذخیره در گروه بی‌هوازی)شرکت نمودند. در انتها از هر سه گروه پس‌آزمون به‌عمل آمد. داده‌ها با استفاده از روش‌های آماری توصیفی (میانگین، جداول و نمودارها) و استنباطی شامل آزمون تی همبسته‌، تحلیل واریانس یک‌راهه و آزمون تعقیبی توکی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج مقایسه پیش و پس‌آزمون رکوردها نشان داد که استقامت قلبی- عروقی، قدرت و استقامت عضلات کمربند شانه و انعطاف‌پذیری در هر دو گروه تمرینی پیشرفت معنی‌داری داشته‌اند، اما در قدرت و استقامت عضلات شکم در هر دو گروه تمرینی پیشرفتی مشاهده نشد. مقایسه میانگین پس‌آزمون رکوردهای سه گروه بیانگر آن بود که استقامت قلبی- عروقی و انعطاف‌پذیری هر دو گروه تمرینی پیشرفت داشته و با گروه کنترل تفاوت آماری معنی‌داری دارند (05/0p˂)، در‌حالی‌که قدرت و استقامت عضلات شکم و کمربند شانه فقط تمرینات بی‌هوازی توانست بهبود ایجاد کند. این گروه فقط با گروه کنترل تفاوت آماری معنی‌داری داشت (05/0p˂). هم‌چنین مشاهده شد که در هیچ‌کدام از قابلیت‌ها بین اثر تمرین هوازی و بی‌هوازی تفاوت معنی‌داری وجود ندارد.