تأثیر چرای دام بر شاخص های سطح خاک با استفاده از روش LFA(مطالعه موردی: مراتع دونا، حوزه آبخیز سیاه‌بیشه)

جهت اعمال مدیریت علمی و صحیح بر اکوسیستم­های مرتعی داشتن اطلاعاتی از اکوسیستم به‌عنوان شاخص­های سلامت و کارکرد اکوسیستم مورد نیاز است. هدف از این تحقیق، تأثیر چرا بر شاخص­های سطحی خاک و ویژگی­های عملکردی مرتع با استفاده از روش تحلیل عملکرد چشم‌انداز (LFA) است. بدین منظور، تحقیق حاضر در دو منطقه قرق و خارج از قرق مراتع دونا حوزه آبخیز سیاه‌بیشه انجام شد. نمونه‌برداری به‌صورت سیستماتیک با استقرار 3 ترانسکت 100 متری به فاصله 100 متر از هم مستقر گردید و روی هر ترانسکت تعداد 10 پلات یک مترمربعی به فواصل 10 متر از یکدیگر قرار داه شد. جهت مقایسه شاخص­های سه­گانه پایداری، نفوذپذیری و چرخه عناصر غذایی در دو منطقه قرق و خارج از قرق از آزمون t مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد که بین تمامی شاخص­های سطح خاک به‌جز پوشش سطح خاک، طوقه گیاهان چندساله، پوشش تاجی درختان و درختچه­ها، ناهمواری سطحی و نوع و شدت فرسایش اختلاف معنی­داری در سطح پنج درصد وجود دارد (05/0P