تاثیر پنج هفته تمرین مقاومتی بر برخی عوامل رشد عروقی مردان غیرفعال

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرین مقاومتی بر سطوح سرمی فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF)، فاکتور رشد فیبروبلاست پایه (bFGF) و سطوح پلاسمایی هورمون رشد (GH) و کورتیزول در مردان سالم غیر­فعال می­باشد. بدین­منظور، از میان دانشجویان دانشگاه تهران، 20 دانشجوی غیرفعالبه­صورت تصادفی به دو گروه تمرین مقاومتی دایره­ای(n=10) (­با میانگین­ سنی 24/1 سال، قد 7/172سانتی­متر،وزن 20/67 کیلوگرم،شاخص تودۀ بدنی 93/18 کیلوگرم بر مترمربع ­و درصد چربی 6/17)و کنترل (n=10)(­با میانگین ­سنی 6/23سال، قد 3/173 سانتی­متر، وزن 2/66 کیلوگرم، شاخص تودۀ بدنی 66/20 کیلوگرم بر مترمربع ­و درصد چربی 59/20) تقسیم شدند. پس از نمونه­گیری اولیه (تعیین میزان پایۀ سرمی)، گروه تمرین مقاومتی دایره­ای به­مدت پنج هفته به فعالیت پرداختند. به­منظور حذف پاسخ آخرین جلسۀ تمرینی، نمونه­گیری خونی 48 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرین به­عمل آمد. کلیۀ تجزیه و تحلیل داده­ها در سطح معناداری P≤0.05 و با استفاده از نرم­افزار اس. پی. اس. اس 18 انجام شد. نتایج آزمون تی مستقل نشان می­دهد که به­دنبال تمرینات مقاومتی، مقادیر  VEGF(P=0.033) و هورمون رشد (P=0.001) به نسبت گروه کنترل، افزایش معنا­داری داشته است؛ در­حالی­که در کورتیزول (P=0.266) و bFGF (P=0.086) تغییر معناداری مشاهده نمی­شود. همچنین، نتایج آزمون هم­بستگی حاکی از آن است که پس از پنج هفته تمرین مقاومتی، ضریب   هم­بستگی بالاییبین تغییرات هورمون رشد و VEGF در پس­آزمون وجود دارد (r=0.74)­ که این ضریب هم­بستگی معنا­دار می­باشد (P=0.014). به­نظر می­رسد پنج هفته تمرین مقاومتی با افزایش عامل رشد اندوتلیال عروقی و هورمون رشد بتواند افزایش رگ­زایی را به­دنبال داشته باشد.