تغییرپذیری بلند مدت ذرات معلق (PM2.5) شهر تبریز با استفاده از داده‌های سنجش از دور

غلظت ذرات معلق (PM2.5) با وضوح مکانی بالا امکان کنترل دقیق کیفیت هوا را فراهم می‏کند، به‏خصوص برای کلان‏شهرها که دارای تراکم بالای جمعیت‏اند. هدف از این پژوهش برآورد ذرات معلق (PM2.5) و روند تغییرات آن در شهر تبریز است. به این منظور، داده‏های عمق نوری هواویز (AOD) سنجنده‏های SeaWifs، MISR، و MODIS طی دورة آماری 1998-۲۰۱۶ برای برآورد PM2.5 استفاده شد. سپس، با استفاده از روش رگرسیون وزن‏دار جغرافیایی (GWR) و کاربست داده‏های شهری و ایستگاه‏های آلودگی هوا مقدار PM2.5با تفکیک مکانی 01/0 درجة قوسی برای شهر تبریز برآورد شد. برای مطالعة روند و شیب روند از آزمون‏های ناپارامتریک من- کندال و سنس استفاده شد. غلظت PM2.5تبریز حداقل 29/11 و حداکثر 86/16 µ/m3برآورد شد و مناطق غربی شهر بیشینة مقدار PM2.5را دارا می‏باشند. میانگین بلندمدت PM2.5،µ/m304/14 محاسبه شد که نسبت به استاندارد سازمان محیط زیست ایران µ/m3 2 بیشتر است. روند PM2.5کاملاً افزایشی است و مناطق غربی شهر از روند شدت بیشتری برخوردار است. مقدار PM2.5تبریز µm/m3 20/0 year-1در حال افزایش است که تهدیدی جدی برای شهر تبریز است. بنابراین، می‏توان نتیجه گرفت روش GWR مبتنی بر داده‏های سنجش از دور نسبت به روش‏های موجود تهیة نقشه‏های آلودگی هوا برتری دارد.