مقایسه اثر 12 هفته تمرین تناوبی و تمرین تداومی بر برخی رگ‌گشا و رگ- تنگی بیماران دیابتی نوع 2

مقدمه و اهداف آترواسکلروز در بیماران دیابت نوع 2 با بدعملکردی اندوتلیال شناسایی می­شود که با افزایش مقادیر دی­متیل آرژنین نامتقارن و کاهش نیتریک اکساید همراه است؛ لذا هدف مطالعه حاضر مقایسه 12 هفته تمرین تناوبی خیلی شدید (HIIT) و تداومی با شدت متوسط (MICT) بر مقادیر پلاسمایی واسپین، دی­متیل آرژنین نامتقارن (ADMA) و نیتریت/نیترات (NOx) بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بود. مواد و روش ­ها جامعه آماری پژوهش حاضر، بیماران دیابتی با دامنه سنی 45 تا 60 ساله شهر تهران بودند. نمونه آماری پژوهش حاضر شامل 48 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 بودند که به­طور تصادفی به سه گروه HIIT (16 نفر)، MICT (16 نفر) و گروه کنترل (بدون تمرین) (16 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرین HIIT شامل 12 تناوب 5/1 دقیقه­ای با شدت 85 تا 90 درصد حداکثر تواتر قلبی (HRmax) و 2 دقیقه با شدت 55 تا 60 درصد HRmax بود. برنامه MICT شامل 42 دقیقه با شدت 70 درصد HRmax سه جلسه در هفته روی دوچرخه کارسنج اجرا شد. نمونه­های خونی 48 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین جمع­آوری شد. واسپین و ADMA به روش الایزا و مقادیر NOx به روش Griess سنجیده شد. تجزیه­و­تحلیل داده­ها با استفاده از نرم­افزار SPSS نسخه 18 و آزمون واریانس خطی-ترکیبی انجام شد. یافته ­ها نتایج نشان داد اکسیژن مصرفی اوج، مقادیر پلاسمایی واسپین (0/028=P) و NOx (0/016=P) در گروه HIIT در مقایسه با MICT افزایش معناداری داشت. مقاومت به انسولین (0/041=P)، مقادیر انسولین (0/039=P)، گلوکز (0/026=P) و مقادیر پلاسمایی ADMA (0/018=P) در گروه HIIT در مقایسه با MICT کاهش معناداری داشت (0/05>P). نتیجه­ گیری به نظر می­رسد HIIT از راه افزایش واسپین به کاهش ADMA منجر شده است که در نهایت باعث افزایش مقادیر NOx پلاسمایی در بیماران دیابت نوع 2 شده است.