مقایسه قابلیت‌های مدل اکولوژیکی ایران و فائو در برآورد توان اکولوژیکی اراضی برای کاربری مرتع‌داری (مطالعه موردی منطقه میداوود در شرق استان خوزستان)

زمینه و هدف: ارزیابی توان اکولوژیک به معنای عینیت بخشیدن به قابلیت بالقوه سرزمین در قالب کاربری­های انجام پذیر و مورد انتظار است. روش بررسی: منطقه میداوود در شهرستان باغملک در استان خوزستان قرار گرفته و دارای سیمای متنوعی از جمله کوهستان، دشت های دامنه ای، اراضی پست، اراضی جنگلی و مراتع می­باشد. بخش قابل ملاحظه­ای از منطقه مورد مطالعه به مراتع تعلق دارد و در       این تحقیق سعی بر آن است که توان بالقوه اراضی جهت کاربری مرتع­داری با استفاده از دو مدل کیفی مخدوم و فائو و به کمک نرم افزار [1]GIS، تعیین گردد. در ادامه طبق مدل اکولوژیکی مرتع­داری در ایران و با استفاده از زبان پرس و جوی سامانه اطلاعات جغرافیایی، واحدهای دارای قابلیت مرتع­داری مشخص شدند.      یافته­ها: طبق مدل فائو از میان 8 واحد اراضی، پنج واحد برای مرتع­داری، مناسب و باقی واحدها نامناسب تشخیص داده شد. طبق    مدل مخدوم نیز 238 واحد در طبقه 3 و 71 واحد در طبقه 4 مرتع­داری قرار گرفتند. بحث و نتیجه گیری: مقایسه دو مدل نشان داد که یگان­های محیط زیستی در مدل مخدوم دارای تعداد بسیار بیش­تر و مساحت کم­تری نسبت به واحدهای روش فائو می­باشند، از طرفی دیگر مدل فائو با کاربری کنونی اراضی تناسب بالاتری را نشان داد. با توجه به کمبود اراضی مناسب مرتع­داری در ایران، می­توان گفت که مدل مخدوم از نظر اجرایی و طرح­های مدیریتی کشور، در منطقه میداوود مناسب نبوده و مدل فائو ترجیح داده می­شود.   [1]- Geographic Information System