مقایسه ید رادیواکتیو و داروهای ضد تیروئید در درمان تیروتوکسیکوز

مقدمه: هیچ یک از روش‌های درمان دراز مدت موجود برای درمان تیروتوکسیکوز ایده‌ال نیست و انتخاب نوع روش درمانی بستگی به بیمار دارد. هدف مطالعه حاضر مقایسه دو روش درمان با ید رادیواکتیو و داروهای ضد تیروئید است. مواد و روش‌ها: جمعیت مورد مطالعه، بیماران مبتلا به تیروتوکسیکوز است که از فروردین ماه سال 1376 تا اردیبهشت ماه سال 1379 در بیمارستان شهید بهشتی بابل تحت درمان بوده‌اند. تشخیص تیروتوکسیکوز بر اساس یافته‌های بالینی و آزمایش‌های TSH، T4 و T3 تأیید شد. بیماران مبتلا به تیروئیدیت و بیمارانی که درمان را به صورت منظم دنبال نکرده‌اند، از مطالعه خارج شدند. درمان استاندارد با داروهای ضد تیروئید برای همه بیماران شروع شد، تا فروکش کردن بیماری ادامه یافت و سپس بتدریج قطع شد. بیمارانی که پس از حداقل 6 ماه درمان، پاسخ مناسب ندادند یا حداقل 3 ماه پس از فروکش کردن بیماری دچار عود بیماری شدند، برای درمان با 15-8 میلی‌کوری ید رادیواکتیو انتخاب شدند. درمان با داروهای ضد تیروئید تا طبیعی شدن عملکرد تیروئید ادامه یافت. همه بیماران در حین درمان و حداقل تا یک سال پس از فروکش کردن بیماری تحت نظر قرار گرفتند. یافته‌ها: 30 بیمار (20 زن، 10 مرد) با میانگین سنی 11±46 سال تحت درمان با ید رادیواکتیو و 44 بیمار (22 زن، 22 مرد) با میانگین سنی 14±37 سال و تحت درمان با داروهای ضد تیروئید قرار گرفتند. مدت بیماری در دو گروه به ترتیب 33±14 و 15±5/10 ماه و علت تیروتوکسیکوز به ترتیب بیماری گریوز 63% و 5/79%، گواتر مولتی ندولر توکسیک 27% و 5/11%، گواتر ندولر توکسیک 10% و 9% بود. بعد از 21±7/19 ماه پیگیری، در 60% بیمارانی که ید رادیواکتیو دریافت کرده بوند، عملکرد تیروئید به حالت طبیعی برگشت و 55% بیماران پس از 19±28 ماه در حالت پرکاری باقی ماندند. مدت درمان با داروهای ضد تیروئید در دو گروه به ترتیب 8/4±3/3 و 3/8±3/13 ماه (001/0p