مقایسۀ امکان تکثیر سه گونۀ گندمی بومی ماسه‌زارهای ساحلی استان هرمزگان از طریق بذر و استولون

در سواحل استان هرمزگان، گونه‌های گیاهی وجود دارند که به فاصلۀ کمی از خط ساحلی رشد و استقرار یافته‌اند، به نظر می‌رسد این گونه‌ها قابلیت آن‌را داشته‌باشند که به‌عنوان گونه‌ای کاربردی جهت احیاء اراضی ماسه‌ای ساحلی مورد استفاده قرار گیرند. هدف اصلی این مقاله، تعیین بهترین روش تکثیر Halopyrom mucronatum, Aeluropus lagopoides, Sporobolus arabicus  به عنوان سه گونۀ گیاهی بومی سواحل ماسه‌ای شرق استان هرمزگان است. با استفاده از مطالعات کتابخانه‌ای مناطق انتشار گونه‌های مذکور در سواحل هرمزگان مشخص شد. با مراجعه به عرصه و جمع‌آوری استولن و بذر، اقدام به تولید نهال گلدانی شد. پس از کاشت، نهال‌ها آماربرداری شده و به کمک آزمون‌ فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در 3 تکرار 21 نمونه‌ای و با تیمارهای مختلف، بهترین روش تکثیر برای هر یک از گونه‌های انتخابی معرفی شد. بر اساس نتایج به‌دست آمده، بیشترین درصد ظهور نهال هر سه گونه مربوط به تیمار قلمه‌های استولن بود (6/91 درصد) و کمترین درصد رویش متعلق به شاهد (9/7 درصد) و تیمار اسید جیبرلیک 1000 پی پی ام  به مدت 12 ساعت در دمای c°20 (صفر درصد) بر روی بذر بود. به نحوی که در تیمار اسید جیبرلیک هیچ رویشی مشاهده نشد. از بین سه گونۀ فوق، تولید نهال Spo. arabicusبا روش استولون با 100 درصد و خیساندن بذر (شاهد) با 4/52 درصد از موفقیت بیشتری همراه بود. با توجه به این نتایج به نظر می‌رسد بهترین روش تولید نهال گونه‌های مذکور، استفاده از قلمه‌های استولن با موفقیت 81 تا 100 درصد باشد.