کمی‌سازی از هم‌گسیختگی زیستگاه حیات وحش با استفاده از رهیافت اکولوژی سیمای سرزمین (مطالعه موردی: پارک ملی لار و منطقه حفاظت شده ورجین)

مدیریت مناطق با رویکرد اکولوژی سیمای سرزمین مدیریت جامع‌تری را سبب می‌شود و با استفاده از آن می‌توان بسیاری از ارزش‌های مناطق را حفظ نمود. یکپارچگی و ارتباط داشتن زیستگاه‌ها در مناطق حفاظت شده برای دوام جمعیت‌های گیاهی و جانوری مهم است، بررسی یکپارچگی مناطق حفاظت شده می‌تواند برای ارتباط دادن لکه‌های محدود شده و کمک برای مقابله با تأثیرات از هم‌گسیختگی مفید واقع شود. بدین منظور این تحقیق با هدف کمی نمودن از هم گسیختگی زیستگاه حیات وحش در پارک ملی لار و منطقه حفاظت شده ورجین و مقایسه وضعیت یکپارچگی زیستگاه گونه‌های پلنگ، قوچ و میش و کل و بز انجام گرفت. در این راستا نقشه کاربری‌ اراضی مناطق با استفاده از تکنیک RS و GIS استخراج گردید و نقشه‌های زیستگاه حیات وحش نیز از سازمان حفاظت محیط زیست تهیه گردید  و به منظور شناسایی عوامل انسان ساخت تاثیرگذار بر روی  پراکندگی حیات وحش از روش هندسه‌ی از هم‌گسیختگی  استفاده شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد با تحلیل سنجه های سیمای سرزمین و هندسه‌های از هم‌گسیختگی می‌توان به شناسایی مهمترین عوامل تاثیر گذار بر روی یکپارچگی زیستگاه گونه‌های مختلف در راستای حفاظت از آن‌ها و حفظ تنوع زیستی پرداخت. نتایج نشان داد در پارک ملی لار عوامل راه‌های خاکی، کشاورزی و سد به ترتیب بر روی از ‌هم‌گسیختگی زیستگاه پلنگ، کل و بز و قوچ و در منطقه حفاظت شده ورجین کاربری کشاورزی مهمترین عامل موثر بر روی زیستگاه حیات وحش است.