توسعه فعالیت های گردشگری در کشورهای در حال توسعه مانند ایران می تواند در توسعه و بهبود شرایط اقتصادی و اجتماعی در سطوح ملی، ناحیه ای و محلی و توزیع مجدد و عادلانه درآمد سرانه ملی، ابزار موثری قلمداد شود. گردشگری با توجه به ویژگی های خاص خود می تواند در بهبود کیفیت زندگی نواحی مختلف و کاهش تمرکزگرایی تأثیر عمده ای بر جای نهد. همچنین، می تواند بخش های اقتصادی را به حرکت و تحول وا دارد و آن ها نیز موجب حرکت سایر بخش ها شوند و در نهایت، به صورت مستقیم و غیر مستقیم فرصت های شغلی زیادی را فراهم می کند .امروزه در بین رشته ها و انواع گردشگری که به مسئولانه بودن فعالیت های گردشگری تاکید می کنند، ژئوتوریسم جایگاه ویژه ای دارد. ژئوتوریسم که در مقام مقایسه با طبیعت جاندار کمتر مورد مطالعه قرار گرفته است ، به این امر تاکید می کند که استفاده از اشکال و توانمندی های زمین شناختی و ژئومورفولوژیکی باید با محوریت حفاظت از این اشکال و عوارض و استفاده پایدار از آنها باشد. از نقطه نظر حفاظتی، ژئوتوریسم به عنوان نوعی از اکوتوریسم مورد توجه قرار می گیرد که بر ژئومورفوسایت ها تاکید دارد و از نقطه نظر اقتصادی، میراث زمین به عنوان پایه ای برای توسعه توریسم مورد توجه قرار می گیرد.ژئوتوریسم علاوه بر تاکید بر اشکال و عوارض و توانمندی های زمین شناختی و ژئومورفولوژیکی، به مسئله جامعه بومی و همچنین ارزش های فرهنگی و اکولوژیکی تاکید دارد که به نوعی به عنوان ارزش های افزوده، تقویت کننده و مکمل ژئوتوریسم بوده و شامل ارزش تاریخی و فرهنگی، محیطی، اقتصادی، زیبایی و... می شود.