هدف پژوهش حاضر به نقش دو رویکرد کلان در روابط بین الملل یعنی آرمان¬گرایی و واقع¬گرایی می پردازد . نگارنده معتقد است که سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، نه آرمان¬گرایی محض و نه واقع گرایی ناب بلکه تلفیقی از این دو به نام آرمان¬گرایی واقع بین می باشد. در این پژوهش سعی و تلاش بر این بوده که به این سوال جواب داده شود که چگونه ابعاد واقع گرایی و آرمان-گرایی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران با یکدیگر پیوند خورده است. روش این پژوهش تحلیلی- توصیفی، اطلاعات را با استفاده از داده¬های کتابخانه¬ای می باشد. یافنه های این پژوهش حاکی از این آن است که آرمان گرایی و واقع¬گرایی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران بر اساس پاره¬ای از اصول فقهی شیعی به شکل مناسب با یکدیگر ارتباط یرقرار کرده است.