اثرات تزریق داخل بطن مغزی هیستامین بر روی نسبت اخذ غذا به اخذ آب در خرگوش

در این مطالعه اثرات تزریق داخل بطن مغزی هیستامین و آنتاگونیستهای گیرنده های H1 و H2 آن بر نسبت اخذ غذا به اخذ آب در خرگوش بررسی شده است . تزریقات داخل بطن مغزی نخاعی مصنوعی ( گروه کنترل ) ، هیستامین ، کلرفنیرامین ( آنتاگونیست H1) و سایمتیدین ( آنتاگونیست H2 ) از طریق کانولی که به روش جراحی استریوتاکسی در داخل بطن جانبی مغز قرار داده شده بود ، انجام گردید . نتایج نشان دادند که هیستامین در مقدار 50 میکروگرم نسبت اخذ غذا به اخذ آب را در وعده اول کاهش داد در حالی که هیستامین ( 100 میکروگرم ) موجب کاهش آن در وعده اول و سه ساعت افزایش داد و پیش درمانی با کلرفنیرامین از اثرات هیستامین جلوگیری کرد . تزریق سایمتیدین به تنهایی و یا پیش درمانی آن اثری نداشت . هیستامین ، کلرفنیرامین و سایمتیدین بر روی نسبت اخذ غذا به اخذ آب در 24 ساعت اثری نداشتند . تفاوت معنی داری بین گروههای کنترل مشاهده نشد . بر اساس نتایج چنین استنباط می شود که سیستم هیستامینرژیک مغز می تواند تنظیم کوتاه مدت اخذ غذا ، اخذ آب و اخذ آب مربوط به اخذ غذا را تحت تأثیر قرار بدهد . اثر مهاری مرکزی هیستامین بر روی اخذ غذا از طریق گیرنده های H1 مرکزی آن به انجام می رسد و در اخذ آب و اخذ آب مربوط به اخذ غذا گیرنده های H1 و H2 مرکزی نقشی ندارند .