اثربخشی رویکرد تلفیقی شناختی ـ گفتاری در درمان لکنت بزرگسال

 هدف: لکنت یکی از بیماری‌های بحث برانگیز و یک اختلال گفتاری چند وجهی روانی حرکتی است که در جریان طبیعی گفتار فرد روی می‌دهد و همراه با تغییرات رفتاری، شناختی و نگرشی است. هدف این مطالعه بررسی اثربخشی  رویکرد تلفیقی شناختی ـ گفتاری در درمان لکنت بزرگسال بوده است. روش بررسی:  در یک مطالعه شبه تجربی 30 مرد و 8  زن دارای لکنت در دامنه سنی30-18 ساله (میانگین 24 سال) بررسی شدند. نمونه های گروه آزمایش وکنترل(هر کدام 19 نفر)  به صورت در دسترس از میان مراجعان لکنتی بزرگسال مراکز گفتاردرمانی و توانبخشی شهر تهران و حومه انتخاب شدند. آزمودنی های  گروه آزمایش با استفاده از رویکرد تلفیقی شناختی_ گفتاری و گروه کنترل از رویکرد شکل دهی روانی گفتار مورد مداخله قرار گرفتند. ازآزمون SSI-3 برای سنجش ویژگیهای آشکار لکنت (بسامد لکنت، دیرش لکنت و رفتارهای فیزیکی) و از آزمون WASSP برای سنجش ویژگی‌های درونی لکنت (جنبه‌های شناختی، نگرشی واحساسی) استفاده شد. برای تحلیل داده ها ازآزمون های آماری یک نمونه‌ای کلوموگراف ـ اسمیرنف، تی مستقل و تحلیل چند متغییره استفاده شد. یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که میانگین روانی گفتار، میانگین روانی خواندن شفاهی و میانگین خرده مقیاس های نیمرخ شناختی در دو گروه تفاوت معنی‌داری به نفع گروه آزمایش دارد (001/0>P).   نتیجه گیری:  مطابق یافته‌های تحقیق، روش تلفیقی شناختی ـ گفتاری در درمان لکنت بزرگسال اثربخش‌تر از رویکرد شکل دهی روانی گفتار بود.