اثربخشی گروه‌درمانی شناختی‌-رفتاری بر افسردگی، اضطراب و عزت نفس بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی نوع یک

مقدمه: اختلال دوقطبی یک بیماری روان‌پزشکی مزمن و ناتوان‌کننده است که میزان شیوع نوع یک آن، 4/1 تا 6/1 درصد است. هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی گروه‌درمانی شناختی-رفتاری بر افسردگی، اضطراب و عزت نفس بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی نوع یک پس از تثبیت فاز حاد می‌باشد.روش‌کار: جامعه‌ی آماری این کارآزمایی بالینی شامل تمام بیماران مرد با تشخیص اختلال خلقی دوقطبی نوع یک بستری در بخش‌های بیمارستان روان‌پزشکی ابن‌سینای مشهد در سال 1390 بودند که با درمان دارویی فاز حاد در آن‌ها تثبیت شده بود. از میان این بیماران،30 نفر به صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی به 2 گروه 15 نفری آزمون و شاهد تقسیم شدند. گروه آزمونتحت گروه‌درمانی شناختی-رفتاری 10 جلسه‌ای و گروه شاهد تحت درمان گروهی حمایتی غیر ساختاریافته قرار گرفتند. آزمون‌های افسردگی و اضطراب بک و عزت نفس آیزنک برای تمام بیماران، قبل، بلافاصله بعد و 2ماه و 6 ماه بعد از اتمام جلسات تکمیل شد. داده‌ها با شاخص‌های توصیفی و آزمون تحلیل کواریانس‌ و تی‌مستقل با نرم‌افزار SPSS نسخه‌ی 19 تحلیل شدند.یافته‌ها: بعد از گروه‌درمانی شناختی-رفتاری، میزان افسردگی و اضطراب در پایان درمان و دو ماه و شش ماه پی‌گیری،کاهش معنی‌داری نسبت به گروه شاهد نشان داد (05/0>P) اما افزایش در میزان عزت نفس در پایان درمان و دوره‌ی پی‌گیری، معنی‌دار نبود.نتیجه‌گیری: رویکرد گروه‌درمانی شناختی-رفتاری به عنوان یک درمان موثر  برای کاهش افسردگی و اضطراب بعد از تثبیت فاز حاد در کنار درمان‌های دارویی برای بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی نوع یک می‌تواند مد نظر قرار گیرد و می‌توان در بازتوانی بالینی این بیماران، از آن کمک گرفت.