اثربخشی گروه درمانی تحلیل وجودی بر بهبود مهارت حل مسئله

چکیده مقدمه و هدف: مشکلات و مسایل بخشی از زندگی بشر است؛ بنابراین یادگیری مقابله با مشکلات و مسایل برای افزایش سلامت روانی افراد اهمیت بسیاری دارد. هدف این مطالعه ، بررسی کارآمدی گروه درمانی وجودی بر بهبود مهارت حل مسئله است. روش: روش تحقیق از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه می‌باشد. بدین منظور 30 نفر از مراجعین کلینیک تخصصی روانشناسی و مشاوره دانشگاه فردوسی مشهد به روش غربالگری انتخاب، و به شیوه تصادفی در دو گروه گواه و آزمایش (هر گروه 15 نفر)، جایگزین شدند. ابزار گردآوری داده‌ها پرسش‌نامه حل مسئله، و روش مداخله‌ نیز گروه درمانی تحلیل وجودی بود که به مدت 8 جلسه‌ی دو ساعته و به ‌صورت هفته‌ای برگزار شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها در سطح توصیفی از آماره‌های میانگین و انحراف استاندارد و در سطح استنباطی از آزمون تحلیل کوواریانس (ANCOVA) و t مستقل استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که مهارت حل مسئله در گروه آزمایش به طور معناداری افزایش یافته است (001/0> =p). همچنین، این افزایش در زیرمولفه‌های تقرب (001/0> =p)، کنترل (01/0 =p)، اجتناب (001/0> =p)، اعتماد (001/0> =p)، و خلاقیت (001/0> =p) به طور معناداری مشاهده شد. از طرفی افزایشی در مهارت حل مسئله درماندگی مشاهده نشد (82/0 =p). نتیجه گیری: گروه درمانی تحلیل وجودی در بهبود حل مسئله مراجعین کلینیک تخصصی مشاوره و روانشناسی دانشگاه فردوسی مشهد، کارآمد و اثربخش بوده است. کلید واژه‌ها: حل مسئله، مهارت حل مسئله ، روان درمانی گروهی، گروه درمانی تحلیل وجودی وصول مقاله :24/2/90 اصلاحیه نهایی:11/12/90 پذیرش:22/1/91