اثر تزریق مجدد تریامسینولون به داخل زجاجیه در ادم ماکولای دیابتی مقاوم به درمان

چکیده هدف: ارزیابی اثر تزریق مجدد تریامسینولون به داخل زجاجیه بر یافته‌های بالینی و توموگرافیک در مبتلایان به ادم ماکولای دیابتی مقاوم به درمان. روش پژوهش: در یک مطالعه مجموعه موارد مداخله‌ای آینده‌نگر (prospective interventional case series)، همه بیماران گروه درمان کارآزمایی بالینی قبلی تزریق داخل زجاجیه‌ای تریامسینولون، جهت معاینه دوباره چشم‌پزشکی و انجام OCT (optical  coherence tomography) فراخوان شدند. در چشم‌های مناسب جهت تزریق مجدد، 4 میلی‌گرم تریامسینولون به داخل زجاجیه تزریق شد. معاینه و OCT مجدد در ماه‌های دوم و چهارم تکرار گردید و با نتایج تزریق اول مقایسه شد. یافته‌ها: از 45 بیمار فراخوان‌شده گروه درمان، 23 بیمار مراجعه کردند (مشارکت 1/51 درصد) که از این بین، 15 چشم کاندید تزریق مجدد شدند و اطلاعات در 12 مورد کامل گردید. تغییرات حدت بینایی پس از هر دو تزریق، به لحاظ آمـاری معنی‌دار نبـود؛ هـرچند که یک بهبود نسبی در حد 14/0 لوگمار (Log MAR)، دو مـاه پس از تزریق اول مشاهده شد. کاهش ضخامت ماکولا در ماه‌های دوم و چهارم پس از تزریق، به ترتیب 43 و 40 میکرون پس از تزریق نخست و 27 و 49 میکرون پس از تزریق مجدد به دست آمد که هیچ‌کدام از این تغییرات معنی‌دار نبودند. افزایش فشار داخل چشم به دنبال تزریق مجدد در هر دو زمان پی‌گیری معنی‌دار بود (به ترتیب، 6/3 و 4/2 میلی‌متر جیوه، 05/0 > P) ولی به دنبال تزریق اول، این افزایش فقط در ماه دوم معنی‌دار بود (58/5 میلی‌متر جیوه، 001/0 =P). نتیجه‌گیری: اثرات مفید و گذرای ناشی از تزریق داخل زجاجیه‌ای تریامسینولون بر ادم ماکولای دیابتی، در تزریق مجدد تکرار نمی‌شوند. افزایش فشار چشم ناشی از تزریق مجدد نسبت به تزریق نخست، طولانی‌تر است. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1384؛ دوره 11، شماره 1: 99-91.