اثر فعالیت مقاومتی و تناوبی بر برخی پیش‌گویی کننده‌های بیماری‌های قلبی

مقدمه: در خصوص تأثیر فعالیت ورزشی و تمرینات ورزشی بر عوامل و متغیرهای بیوشیمیایی مهم در توسعه روند بیماری‌های قلبی - عروقی هنوز جای سؤال فراوانی وجود دارد. هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی پاسخ و سازگاری برخی پیش‌گویی کننده‌های بیماری‌های قلبی به تمرینات ورزشی در مردان غیر فعال بود. روش بررسی: در یک مطالعه نیمه تجربی 20 مرد جوان غیر فعال به‌صورت تصادفی به دو گروه تمرین مقاومتی و تمرین تناوبی تقسیم شدند. آزمودنی‌ها پروتکل تناوبی و مقاومتی را به مدت هشت هفته اجرا کردند. برای بررسی پاسخ، نمونه‌های خونی قبل، بلافاصله و 2 ساعت بعد از فعالیت و برای بررسی سازگاری به تمرین قبل و بعد از هشت هفته به‌صورت پیش آزمون و پس آزمون نمونه‌های خونی برای متغیرهای وابسته شامل پروتئین واکنشی C، هموسیستئین و نیمرخ لیپیدی گرفته شد. از آزمون‌های آماری تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر برای بررسی پاسخ به فعالیت و از آزمون‌های تی مستقل و تی وابسته برای بررسی تغییرات بین گروهی و درون گروهی در سازگاری به تمرین استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد بین پاسخ متغیرهای پژوهش به نوع فعالیت ورزشی اختلاف معناداری وجود نداشت. در واقع فعالیت مقاومتی نسبت به تناوبی موجب افزایش معناداری در میزان متغیرهای پروتئین واکنشی C و هموسیستئین شد (05/0p<). زمانی که پاسخ متغیرها بعد از 8 هفته تمرین (سازگاری) بررسی شد، نتایج نشان داد تمرین، تفاوت معناداری را در پاسخ به نوع فعالیت ورزشی ایجاد کرد (05/0p<) به‌طور کلی نتایج نشان داد سازگاری متغیرها به تمرین تناوبی بهتر از مقاومتی است. بحث و نتیجه‌گیری: سازگاری به فعالیت‌های ورزشی می‌تواند موجب بهبود در شاخص‌های سلامتی شود. در رابطه با نوع تمرین، به‌نظر می‌رسد  تمرینات تناوبی نسبت به تمرینات مقاومتی موجب بهبود بهتر و کاهش پیش‌گویی کننده‌های بیماری‌های قلبی - عروقی می‌شوند.