اثر محدودیت درمانی اجباری در بهبود عملکرد دست بیماران سکته مغزی: مرور ادغام یافته

مقدمه و اهداف هدف از محدودیت اجباری، پیشرفت استفاده از اندامی است که به دنبال سکته مغزی دچار اختلال عملکردی شده است. در محدودیت اجباری برای درمان اندام فوقانی، اندام کمتر آسیب دیده برای چندین ساعت در روز به مدت 2 هفته متوالی محدود می شود. هدف از این مطالعه بررسی اثر محدودیت اجباری در بهبود عملکرد دست بیماران سکته مغزی با استفاده از مرور مقالات چاپ شده در بین سالهای 2000 تا 2013 است. مواد و روش ها روش مرور ادغام یافته برای بررسی مطالعاتی که در زمینه اثر بخشی محدودیت درمانی اجباری در بهبود عملکرد دست بیماران سکته مغزی در بین سالهای 2000 تا 2013 صورت گرفته انجام شد. در این مرور سایت های ایرانی SID و  Magiran و سایت های خارجیPedro- OT  BibSys- OT seeker- OTDbase-   Science direct- Pub med- Elsevier مورد بررسی قرار گرفتند و برای آنالیز محتوای مقالات از رویکرد کیفی استفاده شد. نتیجه گیری بالغ بر 268 مقاله در زمینه سکته مغزی و عملکرد اندام فوقانی یافت شد. 200 مقاله به دلیل عدم همخوانی موضوعی و پرداختن به روشهای مختلف بهبود عملکرد اندام فوقانی مانند: دارویی ، فیزیوتراپی و رویکردهای کاردرمانی حذف شد. 68 مقاله باقی مانده در زمینه بهبود عملکرد دست بیماران سکته مغزی بودند که از این تعداد، 43 مقاله اختصاصاً به بررسی حرکت درمانی ناشی از محدودیت پرداخته بودند از بین آنها 9 مقاله به دلیل انجام محدودیت درمانی در بیمارانی غیر از سکته مغزی مانند فلج مغزی، ضربه های مغزی و انجام آزمایش روی موش آزمایشگاهی از مطالعه خارج شدند. نهایتاً 36 مقاله با توجه به معیار های ورود انتخاب شدند. این مرور با تجمیع نتایج مطالعات انجام شده نشان داد که محدودیت درمانی در همه مراحل حاد، تحت حاد و مزمن بیماری با پیش فرض وجود حرکات اکستنشن اکتیو در انگشتان و مچ و حرکات پسیو حداقل 90 درجه فلکشن و ابداکشن در شانه و 45 درجه چرخش خارجی شانه و 45 درجه سوپینیشن و پرونیشن در ساعد و داشتن عملکرد شناختی مناسب(ارزیابی عملکرد شناختی MMSE=20 to 24 ) قابل اجراست و نسبت به درمانهای روتین توانبخشی در بهبود توانایی های عملکردی اندام فوقانی بیماران سکته مغزی و غلبه بر سندرم عدم استفاده آموخته شده موثرتر است. ولی تاثیر آن در کینماتیک حرکات و کیفیت زندگی نیاز به بررسی های بیشتری دارد.