اثر محلول پاشی ﮔﻼﻳﺴﻴﻦﺑﺘﺎﺋﻴﻦ بر عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان در شرایط شور

به منظور بررسی اثر محلول پاشی ﮔﻼﻳﺴﻴﻦﺑﺘﺎﺋﻴﻦ بر عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان در شرایط شور آزمایشی در دانشگاه آزاد اسلامی سبزوار در سال زراعی 90-89 انجام شد. این بررسی در قالب آزمایش فاکتوریل با طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی در 3 تکرار به صورت مزرعه‌ای انجام شد. فاکتورهای مورد بررسی محلول پاشی ﮔﻼﻳﺴﻴﻦﺑﺘﺎﺋﻴﻦ در چهار سطح 0، 50، 100 و 150 میلی مولار و زمان محلول پاشی در 3 سطح (v5 (5 برگی آفتابگردان) R1 (ظهور طبق) و  R5(شروع گل‌دهی)) بود. مقایسه میانگین تیمارها نشان داد که بیشترین عملکرد دانه،  عملکرد بیولوژیک، تعداد دانه در طبق و درصد پتاسیم برگ در محلول پاشی در هنگام 5 برگی به دست آمد، در صورتی که تأخیر در زمان محلول پاشی سبب افزایش مقدار پتاسیم در برگ آفتابگردان شد. وزن صد دانه تحت تأثیر زمان محلول پاشی قرار نگرفت، اگرچه بیشترین وزن صد دانه در محلول پاشی در زمان 5 برگی مشاهده شد. با افزایش مقدار مصرف ﮔﻼﻳﺴﻴﻦﺑﺘﺎﺋﻴﻦ عملکرد و اجزای عملکرد به صورت خطی افزایش یافت و بیشترین مقدار این صفات در محلول پاشی به مقدار 150 میلی مولار  به دست آمد که تفاوت آماری معنی داری با مصرف 100 میلی مولار نداشت. افزایش میزان محلول پاشی از 100 به 150 میلی گرم سبب افزایش 75/5% میزان سدیم در گیاه شد. در مجموع می‌توان محلول پاشی در زمان 5 برگی به مقدار 100 میلی مولار را مناسب‌ترین تیمار برای حصول مناسب‌ترین عملکرد در شرایط شور توصیه کرد.