اثر مصرف سوپر جاذب هیدروژل آکوازورب بر کاهش اثر تنش خشکی، عملکرد دانه و کارایی مصرف آب ماش (Vigna radiate L.)

آب در بسیاری از نقاط جهان به‎ویژه در مناطق خشک و نیمه‏خشک یک منبع مهم اقتصادی محسوب می‌شود. افزایش دور (فواصل) آبیاری و استفاده از ترکیبات سوپرجاذب دو راهکار اساسی برای صرفه جویی و استفاده‌ بهینه‌ از آب می­باشند. به منظور بررسی اثر مصرف سوپر جاذب آکوازورب بر کاهش اثر تنش خشکی و رشد و کارایی مصرف آب ماش، آزمایشی به صورت کرت‌های خرد شده در قالب بلوک‌های کامل ‌تصادفی با چهار تکرار در دو مکان (خرم‌آباد و کوهدشت استان لرستان) انجام شد. کرت‏های اصلی شامل دور ‌آبیاری در سه سطح (5، 10 و 15 روز) و کرت‏های فرعی شامل مقادیر هیدروژول‏های سوپرجاذب آکوازورب در چهار سطح (صفر؛ شاهد، 100، 200 و 300  کیلوگرم در هکتار) بودند. نتایج نشان داد که به طور میانگین در کلیه تیمارهای دورآبیاری و در هر دو مکان بیشترین عملکرد دانه (1918 کیلوگرم در هکتار) در سطح 200 کیلوگرم در هکتار سوپر جاذب و کمترین مقدار (1232 کیلوگرم در هکتار) نیز در سطح شاهد به دست آمد. بیشترین مقدار زیست توده (8530 کیلوگرم در هکتار) و کارایی مصرف آب (12/1 کیلوگرم دانه بر متر مکعب آب آبیاری) مربوط به مصرف 200 کیلوگرم در هکتار سوپر جاذب بود. بیشترین میزان پرولین (56/0 میلی‎گرم در گرم ماده خشک) در برهمکنش تیمار 15 روز دور آبیاری و عدم مصرف سوپر جاذب (شاهد) بدست آمد. همچنین کمترین میزان پرولین (17/0 میلی‎گرم در گرم ماده خشک) در تیمار 5 روز دور آبیاری و مصرف  300 کیلوگرم در هکتار سوپر جاذب حاصل شد.  نتایج این آزمایش نشان داد که تیمار 200 کیلوگرم در هکتار سوپر جاذب مقدار مناسبی (بهینه) بوده و باعث تعدیل اثر سوء خشکی و در نتیجه بهبود رشد و صفات زراعی گیاه ماش می­شود. مصرف بیشتر از مقدار بهینه، علاوه بر افزایش هزینه تولید، باعث کاهش کارایی مصرف و سایر صفات زراعی گیاه ماش شد.