اثر کودهای زیستی و شیمیایی فسفر بر کارآیی مصرف نور، غلظت فسفر و عملکرد دانه گندم رقم پیشگام

این آزمایش در سال زراعی 91-1390 در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان همدان به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. فاکتورهای آزمایش شامل کود شیمیایی فسفاتی در سه سطح صفر (P1)، 5/22 (P2) و 45 (P3) کیلوگرم بر هکتار دی‌آمونیوم فسفات بر اساس آزمون خاک و فاکتور دوم مصرف کود زیستی فسفر بارور-2 در پنج سطح شامل: عدم مصرف کود زیستی (B1)، مصرف کود زیستی به‌میزان 100 گرم در هکتار در زمان کاشت (B2)، مصرف کود زیستی به‌میزان 100 گرم در هکتار در زمان کاشت و 100 گرم در هکتار در مرحله ساقه رفتن (B3)، مصرف کود زیستی به‌میزان 200 گرم در هکتار در زمان کاشت (B4)، مصرف کود زیستی به‌میزان 200 گرم در هکتار در زمان کاشت و 200 گرم در هکتار در مرحله ساقه رفتن (B5) بودند. نتایج نشان داد که بیشترین شاخص سطح برگ با کاربرد 45 کیلوگرم بر هکتار دی‌آمونیم فسفات در سطوح کود زیستی B4 و B3 به‌ترتیب به‌میزان 8/5 و 7/5 به‌دست آمدند. ماده خشک کل با کاربرد 45 کیلوگرم بر هکتار دی‌آمونیم فسفات و سطوح کود زیستی B2، B5، B4 و B3 نسبت به تیمار شاهد، به‌ترتیب 7/29، 9/25، 0/4 و 5/2 درصد افزایش یافتند. بیشترین کارآیی مصرف نور (45/2 گرم بر مگاژول) با مصرف 45 کیلوگرم بر هکتار دی‌آمونیم فسفات و کود زیستی B4 به‌دست آمد که 23 درصد در مقایسه با تیمار شاهد بیشتر بود. سطوح B3 و B2 کود زیستی، باعث افزایش معنی‌دار عملکرد دانه به­ترتیب به‌میزان 8/9 و 3/9 درصد در مقایسه با تیمار شاهد شدند. در مجموع نتایج نشان داد که کود زیستی فسفر بارور-2، نتیجه مطلوبی در افزایش عملکرد دانه گندم داشت.