ارزشیابی تدریس کیفی بر اساس مدل هنارد و روسور از دیدگاه دانشجویان دوره دکتری

زمینه و اهداف: این پژوهش به بررسی وضعیت فعلی و وضعیت مطلوب تدریس کیفی در آموزش عالی از دیدگاه دانشجویان دکتری تخصصی بر اساس خط‌مشی‌های 7 گانه می‌پردازد. روش بررسی: روش پژوهش پیمایشی بود. جامعه پژوهش شامل کلیه دانشجویان مقطع دکتری تخصصی دانشگاه بوعلی سینا (854 نفر) در سال تحصیلی 1395-1394 بوده و با روش نمونه‌گیری طبقه‌بندی نسبتی تصادفی و با استفاده از جدول تعین حجم نمونه کرجسی و مورگان 269 به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه تدریس کیفی Hénard & Roseveare بود. روایی ابزار با استفاده از روایی محتوی توسط صاحب‌نظران مورد تائید قرار گرفت و پایایی آن با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ 0/92 محاسبه گردید. جهت تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از شاخص‌های آمار توصیفی شامل فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار و آزمون آماری t همبسته، تحلیل واریانس یک‌طرفه و آزمون فریدمن استفاده شد. یافته‌ها: بین وضعیت موجود (میانگین 1/929) و وضعیت مطلوب (میانگین 4/176) تدریس کیفی تفاوت معناداری وجود دارد؛ بین خط‌مشی‌های 7 گانه تدریس کیفی نیز هم در وضع موجود و هم در وضع مطلوب تفاوت معناداری وجود دارد؛ بین نظرات دانشجویان دختر و پسر درباره وضع موجود و وضع مطلوب تدریس کیفی تفاوت معناداری وجود ندارد و درنهایت بین دیدگاه دانشجویان دانشکده‌های مختلف درباره وضعیت موجود و مطلوب تدریس کیفی بر اساس خط‌مشی‌های موردبررسی نیز تفاوت معناداری وجود ندارد. نتیجه‌گیری: بین وضع موجود و مطلوب تدریس کیفی تفاوت وجود داشته و برای از میان بردن این فاصله باید در نظام‌های آموزش دانشگاهی، توجه به تدریس کیفی، تدوین شاخص‌ها و ارزشیابی مستمر این شاخص‌ها باید به‌عنوان مأموریت اصلی مؤسسات آموزشی، قلمداد شود.