ارزش بالینی فلوروکوئینون‌ها در درمان سل ریوی و سویه های مقاومMDR-TB

مقدمه بیماری سل یکی از معضلات مهم بهداشتی و یکی از کشنده­ترین بیماری­های عفونی در بسیاری از کشورهای در حال توسعه می­باشد که به واسطه باسیل مایکوباکتریوم توبرکلوزیس ایجاد شده که برای درمان آن از آنتی بیوتیک­های ایزونیازید، ریفامپین، پیرازینامید و اتامبوتول استفاده می­شود، با توجه به کاهش فعالیت این آنتی بیوتیک­ها و بروز مقاومت نسبت به آنها و افزایش سویه های MDR در سراسر جهان، نیاز به بررسی آنتی بیوتیک های خط دوم درمان سل مانند فلوروکوئینون­ها  و درمان­های جایگزین احساس می­شود. فلوروکوئینون­ها به دلیل خواص فارماکوکنتیک و فارماکودینامیک بالاتر، فعالیت گسترده و قوی بر علیه مایکوباکتریوم توبرکلوزیس و عوارض جانبی و سمیت کمتر مورد توجه هستند و در حال حاضر جهت درمان سل حساس به دارو مورد تایید سازمان بهداشت جهانی می­باشند و استفاده از آن­ها باعث کوتاه شدن طول درمان و بهبود نتایج می­شود. روش کار  در مطالعه حاضر با مرور 170 مقاله به بررسی اثرات فلوروکوئینون­ها در درمان سل ریوی و MDR-TB پرداخته شد. نتایج  فلوروکوئینون­ها تازه ترین کلاس و قوی ترین داروی مورد استفاده در خط دوم درمان بیماری سل می­باشند، که علاوه بر موثر بودن در درمان MDR-TB، جایگزین مناسبی برای آنتی بیوتیک های خط اول در رژیم استاندارد محسوب می­شوند. این گروه آنتی بیوتیکی شامل سیپروفلوکساسین، افلوکساسین، گاتی فلوکساسین، لوفلوکساسین، موکسی فلوکساسین و... می­باشد، که از میان آنها موکسی فلوکساسین و لوفلوکساسین بیشترین فعالیت را داشته وفعالیت بالاتری نسبت به افلوکساسین دارند اما افلوکساسین ایمنی بالاتری دارد همچنین اسپارافلوکساسین نسبت به افلوکساسین و سیپروفلوکساسین فعالتر است و مقاومت آن نسبت به آنها کمتر می­باشد. نتیجه گیری  فلوروکوئینون ها، به عنوان آنتی بیوتیکی مناسب در درمان MDR-TB و همچنین جایگزین مناسبی برای آنتی بیوتیک های خط اول در رژیم استاندارد محسوب می­شوند.