ارزیابی تاب‌آوری زیرساخت‌های شبکۀ آب شهری در برابر زلزله (مطالعۀ موردی: منطقۀ 2 تهران)

توسعۀ شهرها در نواحی­ای با خطرپذیری بالا و وقوع زلزله‌های مخرب در سال‌های اخیر، نشان‌دهنده ضرورت برنامه‌ریزی پیش از وقوع بحران است. براین‌اساس تاب‌آوری زیرساخت‌های شهری، به‌ویژه سیستم آب‌رسانی اهمیت بسیاری در مدیریت بحران زلزله دارد. پژوهش کاربردی و توصیفی-تحلیلی حاضر، با هدف ارزیابی میزان آسیب‌پذیری زیرساخت‌های خطوط آب‌رسانی در برابر زلزله، افزایش تاب‌آوری این سیستم در منطقۀ 2 شهر تهران و ارائۀ راهکارهای کاهش آسیب‌پذیری انجام شده است. با توجه به خطرپذیری بالای این شهر در برابر زلزله و موقعیت عبور خطوط لولۀ اصلی از منطقۀ 2، این منطقه به‌عنوان نمونۀ موردی برای بررسی خطوط آب‌رسانی انتخاب شد. با استفاده از روش‌های تحلیل احتمال حرکت لرزه­ای، پارامترهای حرکت لرزه‌ای براساس گسل شمال تهران به­دست آمد. سپس با توجه به شاخص حداقل آب مورد نیاز جامعه، مقولۀ آب‌رسانی اضطراری مدنظر قرار گرفت و راهکارهای افزایش تاب‌آوری ارائه شد. با توجه به نتایج پژوهش، کمینۀ نرخ تعمیرات بر کیلومتر 06/0 و بیشینۀ آن 44/0 است؛ بنابراین، احتمال شکست خطوط و نشت آن­ها در محله‌های شمالی منطقۀ 2 در رتبه­های زیاد و خیلی زیاد و در محله­های جنوبی در رتبة متوسط به پایین قرار دارد. براساس نتایج تحلیل خسارت، در 43 نقطه شکست کامل خطوط و در 175 نقطه نشت قابل‌مشاهده است. در پایان، با درنظرگرفتن آسیب‌پذیری خطوط، خطر لرزه‌خیزی و شاخص‌های آب‌رسانی اضطراری، راهکارهای افزایش تاب‌آوری ارائه شده است.