ارزیابی درونی گروه آموزش مامایی دانشگاه علوم پزشکی قم، سال 1390

زمینه و هدف: ارزیابی درونی فرآیندی است که در آن اعضای گروه آموزشی دانشگاه، هدف‌های گروه را تصریح کرده و عملکرد آن را مورد قضاوت قرار می‌دهند، سپس نقش خود را بازنگری کرده و در راه آینده مطلوب، گروه آموزشی با برنامه‌ریزی در اجرای آن گام‌های اولیه را برمی‌دارند. مطالعه حاضر با هدف تعیین وضعیت گروه آموزش مامایی دانشگاه علوم پزشکی قم در سال 1390 صورت گرفت. روش بررسی: این مطالعه به روش مقطعی با استفاده از پرسشنامه‌های ارزیابی درونی شامل: هشت عامل مدیریت گروه، دوره‌های آموزشی، برنامه‌های درسی و غیردرسی، هیأت علمی، دانشجویان، راهبردهای یادگیری و یاددهی، خدمات و تجهیزات آموزشی، پایان‌نامه‌ها و فرصت‌های مطالعاتی، سمینارها و دانش‌آموختگان انجام شد. داده‌ها با مقایسه وضعیت موجود و وضعیت مطلوب تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: میانگین کل نتایج ارزیابی درونی گروه مامایی در هر هشت عامل مطلوب تحلیل شد. بالاترین امتیاز کسب‌شده مربوط به دو عامل: دوره‌های آموزشی، برنامه‌های درسی و غیر‌درسی، وضعیت دانشجو با میانگین 3، سپس به ترتیب: اهداف، جایگاه سازمانی، مدیریت و تشکیلات (85/2)، هیأت علمی (8/2)، راهبردهای یادگیری/ یاددهی (5/2)، دانش‌آموختگان (5/2)، پایان‌نامه‌ها، فرصت‌های مطالعاتی، سمینارها (5/2) و کمترین امتیاز مربوط به امکانات و تجهیزات آموزشی (4/2) بود. نتی جه‌گیری: با توجه به تحلیل وضعیت موجود به کمک ارزیابی درونی؛ ارتقای امکانات و تجهیزات آموزشی، راه‌اندازی تحصیلات تکمیلی و فراهم نمودن زمینه اشتغال دانش‌آموختگان مامایی به‌نظر ضروری می‌رسد.