استفاده از روشی نوین جهت بررسی خوردگی موضعی آلیاژهای آلومینیوم 2024، 7075 و 6061 در محیط های شبه اتمسفر دریایی

افزودن برخی عناصر آلیاژی مانند مس و روی به آلومینیوم و اعمال عملیات رسوب­سختی، باعث می­شود این آلیاژها در محیط­های اتمسفری دریایی حساس به انواع خوردگی شوند. رسوب­های تشکیل شده در زمینه و مرزدانه­ها، عامل اصلی خوردگی بشمار می‌روند. بمنظور بررسی رفتار خوردگی فلزات در محیط­های اتمسفری دریایی نیاز به محیطی شبیه­سازی شده است تا شرایط مخرب اتمسفری کلریدی را فراهم کند. در این پژوهش از روشی جدید برای بررسی خوردگی اتمسفری استفاده شد. در ابتدا نمونه­ها با شرایط خاص آماده­سازی شده و در مدت زمان­های گوناگون درون سلول­های خوردگی قرار گرفتند به‌گونه‌ای که بلورهای نمک کلرید سدیم، روی سطح نمونه­ها قرار داده شد و نواحی انتهای دانه واقع درضخامت نمونه­ها بررسی شد. در این شرایط رطوبت نسبی ٪100 بود. مطالعات میکروسکوپی نشان دادند، آلیاژ 7075 به­دلیل حضور رسوبات در مرزدانه­ها در کم‌تر از 72 ساعت دچار خوردگی بین­دانه­ای شده و پس از گذشت زمان، خوردگی بین­دانه­ای به خوردگی حفره­ای و پوسته­ای شدن تبدیل شده است. خوردگی یکنواخت همراه با حفرات ریز برای آلیاژ 2024 رخ داده و آلیاژ 6061 میزان خوردگی به مراتب کم‌تری نسبت به 2024 و 7075 داشته است. در پایان بمنظور مقایسه رفتار خوردگی روی سطح، آلیاژها بر اساس استانداردASTM B117 به مدت 672 ساعت مورد آزمون مه­نمکی قرار گرفتند. در این شرایط، آلیاژ 2024 بیش‌ترین مقدار خوردگی را داشته است.