الویت بندی راهبردهای توسعه میان افزا شهرقزوین براساس تلفیق مدل SWOT-ANP

رشد فزاینده جمعیت شهرها بیش از موالید تحت تاثیر مهاجرت گسترده روستاییان بویژه در کشورهای در حال توسعه بوده است.این امر به مرور زمان با پیشرفت حمل و نقل و تحت تاثیر گرایشات و نظریات دهه های اولیه و میانی قرن بیستم منجر به رشد شهرها به سوی پیرامون و در نتیجه رشد پراکنده شهرها در پی افزایش روزافزون جمعیت شهری راهکارهای متعددی برای توسعه نواحی شهری شده است. توسعه میان افزا به عنوان یکی از رویکردهای شهرسازی مطرح است.این الگو یکی از ابزارهای رشد هوشمند است و در صورت تحقق از مصادیق بارز توسعه پایدار میباشد.بطوریکه توجه به آنها در فرایند توسعه شهر در راستای رسیدن هرچه بیشتر توسعه پایدار امری ضروری و ارزشمند تلقی میشود. توجه به رویکرد توسعه درونی شهرها امری ضروری است بخصوص در شهری چون قزوین که از لحاظ سیاسی و اقتصادی در موقعیتی قرار دارد که مدام در حال افزایش جمعیت است و از طرفی موانع توسعه طبیعی و مصنوعی جهات گسترش آن را شدیدا محدود نموده است و به توسعه پیرامونی روی آورده است.این شهر در طی سالهای اخیر بر اساس الگوهای معمول توسعه کالبدی یافت و محله های جدید در پیرامون محلات قدیمی شکل گرفتند. پژوهش حاضر از نظر ماهیت از نوع تحقیقات کاربردی و از لحاظ روش تحقیق از نوع روشهای اسنادی-تحلیلی است.ضمن سنخیت سنجی داده ها و اطلاعات مورد نیاز با مدل ANP بررسی میزان تطابق توسعه شهر قزوین با رویکرد درونی توسعه پرداخته شد و تاثیر هر یک از شاخصها و وضعیت آنها به لحاظ استفاده حداکثر از ظریفیت توسعه درونی مورد سنجش و تحلیل قرار گرفت.نتایج پژوهش گویای این امر است که در توسعه شهر قزوین اگرچه امکان توسعه از درون وجود داشته است لیکن توسعه شهر درونی نبوده و از ظرفیتهای توسعه درونی شهر به خوبی بهره گرفته نشده است و برخی از توانهای توسعه درونی شهر همچون اراضی نظامی اراضی بایر و اراضی تحت پوشش کاربریهای متروکه و بافتهای فرسوده همچنان ظرفیت توسعه دارند. جمع نهایی شاخصها میزان ۴۰.۱ درصد را نشان میدهد که گویای عدم توانایی این شهر در استفاده از سطوح میان افزای به منظور توسعه درونی همگام با رشد پیرامونی است.