انقلاب اسلامی و جهانی‌شدن؛ از نظریه تا عمل

مقاله پس از تبیین مفهوم جهانی‌شدن و توضیح رویکردهای سه‌گانه بدبینانه، خوش‌بینانه و تحول‌گرا به آن، رویکرد سوم یا میانه مبنی بر قلمداد شدن جهانی‌شدن به عنوان پدیده را اختیار می‌کند و با تشریح تمایز بین مدرنیته و مدرنیسم، معتقد است که انقلاب اسلامی با جهانی‌سازی که ادامه مدرنیسم به عنوان یک ایدئولوژی است، در تقابل و تعارض است؛ در حالی که با جهانی‌شدن به مثابه ادامه مدرنیته امکان هم‌خوانی، هم‌افزایی و تعامل انتقادی، ایجابی و آگاهانه دارد. درباره رویکرد انقلاب اسلامی به جهانی‌شدن، نگارنده به واکاوی رویکردهای «چندجهانی‌شدن» یا «جهانی‌شدن‌های متعدد» در «جهان چندمرکزی» کنونی، «جهانی‌شدن نامتقارن»، «جهانی‌شدن از وسط» یا «جهانی‌شدن افقی» و سرانجام «جهانی‌شدن معکوس» به معنای تمرکززدایی از ساختار سلسله مراتبی، با هدف ارائه «مدرنیته آلترناتیو» به منظور رقم زدن جهان آلترناتیو بر اساس پیوند آرمان‌خواهی و واقع‌بینی می‌پردازد. برای تحقق رویکردهای چهارگانه مزبور، مقاله اولویت انقلاب اسلامی را بر تمدن‌اندیشی و تمدن‌سازی با تأکید بر هویت ایجابی و چند سطحی استوار می‌داند. انقلاب اسلامی با اتخاذ رویکرد تمدنی به اسلام و با تأکید بر «مدیریت زمان» و «مدیریت تحول» می‌تواند اسلام تمدنی را بر اساس تصویرسازی ایجابی تحقق بخشد که نیازمند برنامه‌ریزی، آینده‌نگری و سناریوپردازی و نیز شبکه‌سازی، جریان‌سازی، الگوپردازی و کادرسازی است.