بازسازی پارگی مزمن تاندون آشیل با استفاده از گرافت تاندون سمی‌تندینوسوس

پیش‌زمینه: در برخی پارگی‌های مزمن تاندون آشیل، نقص تاندونی وسیع بیش از ۶سانتی‌متر ممکن است وجود داشته باشد که استفاده از تاندون‌های موضعی پا برای بازسازی تاندون مناسب نمی‌باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی نتایج بالینی و عملکردی ترمیم پارگی مزمن تاندون آشیل با استفاده از گرافت تاندون سمی‌تندینوسوس همان سمت بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه از نوع «بررسی پیاپی موردها» (case series) طی ۶سال، ۱۱بیمار با پارگی مزمن تاندون آشیل با فاصله وسیع بین دو انتها در یک مرکز درمانی تهران تحت عمل جراحی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران ۴±۳۰ سال و میانگین نقص تاندونی ۱/۹۶±۸/۳ سانتی‌متر بود. برای بازسازی تاندون آشیل، از تاندون سمی‌تندینوسوس همان سمت استفاده شد. نتایج درمان با استفاده از مقیاس Ankle-Hindfoot سیستم امتیازدهی انجمن پای امریکا (AOFAS) و مقیاس پارگی تاندون آشیل (ATRS) ارزیابی گردید. مدت زمان پیگیری ۳/۳±۴/۲۵ ماه بود. یافته‌ها: میانگین سیستم امتیازدهی انجمن پای آمریکا و مقیاس پارگی تاندون آشیل از ۳/۵±۴/۷۰ و ۷/۵±۷/۳۱ قبل از جراحی به ۸/۴±۸/۹۱ و ۲/۴±۷/۸۸ افزایش یافت. این افزایش از نظر آماری معنادار بود (۰۰۰/۰=p). پس از جراحی، دامنه دورسی فلکسیون در سمت جراحی (۲/۴±۵/۱۳) به‌طور معناداری از سمت سالم (۹/۳±۲/۱۷) کمتر بود (۰۴/۰=p). تمامی بیماران به جز یک ورزشکار، به فعالیت‌های قبلی خود بازگشتند. نتیجه‌گیری: این روش با نتایج بالینی و عملکردی خوب در بیماران دچار نقص تاندونی وسیع همراه است. استفاده از این روش برای بازسازی پارگی‌های مزمن آشیل در مواردی که نقص تاندونی بیش از 6 سانتی‌متر باشد، توصیه می‌گردد.