برآوردی از هزینه رفاهی تورم در اقتصاد ایران

تورم به گونه‌های متفاوت رفاه اقتصادی را خدشه‌دار و یا به عبارت دیگر زیان رفاهی برای جامعه ایحاد می‌نماید. مطالعات متعدد نشان داده است که رابطه مثبت و معناداری بین سیاست‌های پولی و تورم به ویژه در کشورهای در حال توسعه و از جمله ایران وجود دارد و بحث در هزینه‌های رفاهی تورم و برآورد آن به سیاست‌گذاران کشور، به ویژه مقامات پولی کمک می‌کند تا اثرات رفاهی سیاست‌های خود را بدانند و بر اساس آن تصمیم‌گیری نمایند.در این مقاله یک تابع تقاضای پول برای بازار پول ایران تعریف و سپس با استفاده از آن به برآورد هزینه‌های رفاهی تورم در دوره (1386-1338) پرداخته می‌شود. در این بررسی ابتدا با استفاده از آزمون ریشه واحد دیکی فولر تعمیم یافته و روش هم‌جمعی یوهانسن به بررسی رابطه بلند‌مدت هزینه فرصت نگهداری پول و نسبت حجم نقدینگی به در آمد پرداخته شده و سپس هزینه رفاهی تورم بر اساس معکوس تابع تقاضای پول و بر مبنای الگوی لگاریتمی لوکاس[1] (2000) و الگوی نیمه لگاریتمی کاگان[2] (1956) تخمین زده شده است. نتایج تخمین نشان می‌دهد که اگر نرخ تورم از 3 درصد به 15 درصد افزایش یابد هزینه رفاهی تورم در مدل لگاریتمی از 14/0 در صد GDP به 7/1 درصد GDP ودر مدل نیمه لگاریتمی از 12/0 درصد GDP به 3/2 درصد GDP افزایش خواهد یافت.با توجه بررسی‌های انجام شده، به نظر می‌رسد که مدل نیمه لگاریتمی جهت محاسبه هزینه رفاهی تورم در ایران مناسب‌تر است.[1]. Lucas[2]. Cagon