بررسی ابعاد همدلی با موقعیت‌های خنثی در نوجوانان مهاجر مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه

مقدمه: نوجوانان مهاجر به علت ماهیت فرایند مهاجرت و تغییراتی که در دوره نوجوانی رخ می‌دهد، از میزان بالای ابتلا به اختلال استرس پس از سانحه رنج می‌برند. با توجه به نقش همدلی در ابتلا، ماندگاری و درمان این اختلال، کاهش میزان همدلی و عدم تغییر در واکنش نسبت به محرک‌های خنثی در این افراد، ضرورت بررسی همدلی با موقعیت‌های خنثی در این افراد را نشان می‌دهد؛ بنابراین هدف پژوهش حاضر، بررسی ابعاد همدلی با موقعیت‌های خنثی در نوجوانان مهاجر مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه بود. روش کار: در این مطالعه‌ی پس رویدادی، 15 نفر برای هر گروه مورد مطالعه (گروه مبتلا به اختلال استرس پس سانحه، بدون علائم اختلال و کنترل) به شیوه‌ی نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی‌ها با استفاده از مصاحبه‌ی بالینی (SCID-1)، مقیاس تجدیدنظر شده‌ی رویداد (IES-R)، پرسشنامه‌های اضطراب بک (BAI) و افسردگی کواکس (CDI) و تکلیف چندوجهی همدلی (MET) مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده­ها با استفاده از روش‌های آماری تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی و به وسیله نرم‌افزار SPSS 22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین ابعاد همدلی با موقعیت‌های خنثی در افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه با دیگر گروه‌ها تفاوت معناداری وجود ندارد (574/0=P، 799/0F= ). تفاوت نمرات اضطراب (001/0P=) و افسردگی (001/0P=) گروه مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه نسبت به گروه کنترل معنادار بود. تفاوت نمرات اضطراب گروه بدون اختلال با گروه کنترل نیز معنادار گردید (017/0P=). نتیجه‌گیری:  نتایج پژوهش حاضر نشان داد که نقص گزارش‌شده توسط محققان در میزان پایین همدلی افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه، شامل موقعیت‌های خنثی نمی‌باشد و این افراد در هنگام همدلی با افراد بدون بار هیجانی نقصی نشان نمی‌دهند و از بازشناسی، برپایی و سرایت هیجانی مناسبی در این موقعیت‌ها برخوردارند.