بررسی اثربخشی آموزش گروهی حل مسأله بر رضایت زناشویی و بهبود کیفیت زندگی بیماران وابسته به مواد(افیون ها) در شهر شهرکرد

زمینه و هدف: با توجه به شیوع وابستگی به افیون ها و پیامدهای فردی و اجتماعی آن، هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی آموزش گروهی حل مسئله بر رضایت زناشویی و کیفیت زندگی بیماران وابسته به مواد (افیون ها) بود. روش بررسی: این پژوهش در دسته پژوهش ‌های تجربی کار آزمایی بالینی قرار می‌گیرد و طرح تحقیق آن به صورت 2 گروهی (گروه آزمایش و گروه کنترل) و شامل 3 مرحله پیش ‌آزمون، پس ‌آزمون و پیگیری (1 ماهه) بود. جامعه آماری پژوهش کلیه بیماران وابسته به افیون ها در شهرکرد و نمونه پژوهش نیز 40 نفر از افراد واجد ملاک ورود به پژوهش بود. ابزار گردآوری داده‌ های پژوهش پرسشنامه های کیفیت زندگی و رضایت زناشویی انریچ بود. مداخله پژوهش شامل 8 جلسه‌ آموزشی 2 ساعته بود. یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش گروهی حل مسئله بر بهبود رضایت زناشویی بیماران در مرحله پس‌ آزمون (0001/0>P و 58/37=F) و پیگیری (0001/0>P و 17/43=F) و کیفیت زندگی آن ها در مرحله پس ‌آزمون (0001/0>P و 80/93=F) و پیگیری (0001/0>P و 49/362=F) در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل اثر بخش بوده است و میزان تأثیر از 41/0 تا 7/0 متفاوت بود. نتیجه گیری: نتایج در کل حاکی از این بود که آموزش گروهی حل مسئله کیفیت زندگی بیماران وابسته به مواد (افیون ها) را ارتقاء می دهد و نقشی کاهنده در میزان تعارضات زناشویی آن ها دارد؛ بنابراین آموزش گروهی حل مسئله در بهبود وضعیت خانوادگی بیماران وابسته به مواد مؤثر است.