بررسی اثر تجویز مزمن مرفین بر رفتار تغذیه ای موش های صحرایی نر

مقدمه: اوپیات ها در تنظیم برخی از کارکردهای بدن و تظاهرات رفتاری نقش دارند. مصرف مزمن یا حاد مرفین می تواند پاسخ های متفاوتی را به همراه داشته باشد. بنابراین، هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تجویز حاد و مزمن مرفین بر میزان مصرف غذا در رت های نر بوده است. مواد و روش ها: برای این منظور از 30 سر موش صحرایی نر با وزن حدود 300-250 گـــرم از نژاد اسپراگ-داولی استفاده شد که به طور تصادفی در 3 گروه کنترل، حاد و مزمن(معتاد شده) توزیع شدند. 12 ساعت پس از ناشتایی، به گروه حاد یا مزمن مرفین و به گروه کنترل نرمال سالین تزریق گردید. سپس هر حیوان به قفس ویژه آزمایش که دسترسی آسان به آب و غذا داشت انتقال یافته و میزان مصرف تجمعی غذا به فاصله هر 15 دقیقه طی دوره ای یک ساعته، و نیز 4 ساعت پس از تزریق اندازه گیری شد. در تحلیل آماری داده ها، در آزمون ANOVA یک طرفه و آزمون تعقیبی دانت استفاده گردید. یافته های پژوهش: یافته های ما نشان داد که تجویز حاد مرفین با دوز 10 میلی گرم/کیلو(در موش های غیر معتاد) باعث تاخیر در شروع تغذیه و کاهش مصرف غذا در 60 دقیقه نخست پس از تزریق، در مقایسه با گروه کنترل شده بود. ولی میزان مصرف غذا را در 4 ساعت پس از تزریق افــزایش داد. تجــــویز مـــرفین با دوز 10 میلی گرم/کیلو به موش هایی که به طور مزمن مرفین دریافت کرده بودند(موش های معتاد) تاخیری در شروع تغذیه ایجاد نکرد و مصرف غذا را هم در 60 دقیقه نخست و هم در 4 ساعت پس از تزریق افزایش داد که این افزایش نسبت به گروه حاد(غیر معتاد) و کنترل معنی دار بود. بحث و نتیجه گیری: براساس یافته های این مطالعه اوپیات ها می توانند رفتار تغذیه ای حیوانات را تغییر دهند و نیز این که الگوی پاسخ تغذیه ای به مرفین در موش های معتاد در مقایسه با موش های غیر وابسته متفاوت است. هم چنین اعتیاد به مرفین باعث افزایش حساسیت پاسخ تغذیه ای نسبت به میزان آن در موش های صحرایی نر می گردد.