بررسی اختلا‌ل‌ عملکرد تیروئید در بیماران هیپرامسیس گراویداروم

مقدمه: تهوع و استفراغ یک یافته‌ی نسبتاً شایع در هفته‌های اول حاملگی می‌باشد. در صورتی که این پدیده با شدت و مدت بیشتری بروز کند اصطلاح هیپرامسیس گراویدارم به آن اطلاق می‌گردد. این بیماران اغلب در هفته‌ی 10-4 حاملگی دچار استفراغ‌های شدید و طولانی می‌شوند و با کاهش وزن بیش از 5%، کتونوری و اختلال آنزیم‌های کبدی مراجعه می‌کنند. ارتباط هیپرامسیس گراویداروم و اختلال در آزمون‌های تیروئید را بهβ-hCG ارتباط می‌دهند. دیده شده که با افزایش بیشتر -hCG، شیوع اختلا‌ل‌های تیروئیدی و استفراغ شدیدتر خواهد بود. هیپرتیروئیدی در هیپرامسیس گراویداروم موقت است، معمولاً در 20-18 هفتگی از بین میرود و اغلب موارد نیاز به درمان آنتی‌تیروئیدی نمی‌باشد. اما در مواردی که بیماری تا هفته‌ی 20 -18حاملگی طول بکشد و علایم تیروتوکسیکوز وجود داشته باشد، تجویز داروهای ضد تیروئید را باید مد نظر قرار داد. هدف از این مطالعه تعیین میزان بروز اختلال عملکرد تیروئید در بیماران با هیپرامسیس گراویداروم و تعیین شدت پرکاری تیروئید، ارتباط آن با -hCG و سرانجام بیماران با اختلال عملکرد تیروئید بود. مواد و روش‌ها: 135 زن حامله با هیپرامسیس گراویداروم که در بیمارستان‌های زنان و زایمان بستری شده بودند، انتخاب شدند. از این عده 103 نفر که سابقه‌ی مصرف داروهای تیروئیدی یا سابقه‌ی بیماری خاص نداشتند، انتخاب شدند و آزمایش‌های سدیم، پتاسیم، کتون ادرار، آزمون‌های عملکرد کبد، آزمون‌های تیروئیدی و β-hCG با دقت به عمل آمد. یافته‌ها: 35 نفر از افرادFT4I بالاتر از حد طبیعی داشتند. میانگین FT4I در این گروه از 54/0±74/4 بود، در صورتی که در 68 نفر باقیمانده 39/0±9/2 بود (0001/0p