بررسی تأثیر آموزش چهره به چهره مراقبت خود محور بر امید به زندگی بیماران قلبی- عروقی بستری در بیمارستان شهید محمدی بندرعباس در سال 96-95

مقدمه بیماری های قلبی عروقی شایع ترین علت مرگ و از کار افتادگی در دنیا هستند. طبق گزارش سازمان جهانی بهداشت تا سال 2020 میزان ابتلا به این بیماری ها در زنان و مردان به ترتیب 120 و 137 درصد افزایش خواهد یافت. بیش از 50 درصد عوامل موثر بر بیماریهای قلبی، عوامل روانی تشکیل می دهند. از طرفی این عوامل می تواند اثرات مضری بر امیدواری این افراد بگذارد. لذا این مطالعه با هدف بررسی میزان امیدواری بیماران قلبی عروقی با استفاده از آموزش چهره به چهره انجام گرفت. روش کار این پژوهش بصورت نیمه تجربی بر روی 50 نفر از بیماران قلبی -عروقی بستری در بیمارستان شهید محمدی بندرعباس در سال 1395 انجام گرفت. نمونه گیری به روش غیر احتمالی انجام و افراد بیمار بصورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه امیدواری اشنایدر جمع آوری شد. هر کدام از شرکت کنندگان پس از تکمیل پرسشنامه های امیدواری و همچنین پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک تحت آموزش قرار گرفتند. برنامه آموزشی در این پژوهش بصورت ترکیبی از آموزش انفرادی، پرسش و پاسخ، بحث و گفتگو و در اختیار قرار دادن جزوه آموزشی بود. این برنامه طی 5 جلسه 45 دقیقه ای در طول بستری و در زمانی که بیمار در شرایط مناسب روحی و جسمی قرار داشت و در یک محیط آرام توسط پژوهشگر برگزار شد. به منظور تعیین اثر بخشی برنامه آموزشی بر امیدواری، بعد از آموزش  مجددا پرسشنامه ها در اختیار شرکت کننده قرار گرفت و داده ها جمع آوری شدند. اطلاعات با استفاده از نرم افزار  SPSS  نسخه 16  و در سطح معنی داری05/0 p< مورد تجزیه، تحلیل و تفسیر قرار گرفت. یافته‌ها میانگین و انحراف معیار شرکت کنندگان قبل و بعد از آموزش به ترتیب 10/22± 37/36 و 7/87 ± 45/94  بود. که پس از تجزیه و تحلیل داده ها، از نظر آماری تفاوت معناداری بین نمره امیدواری بیماران، قبل و بعد از آموزش مشاهده شد.( 001 /0> p) نتیجه‌ گیری آموزش چهره به چهره توسط پرستار می تواند سبب افزایش امیدواری در بیمارن قلبی عروقی شود. لذا می توان از این مداخله جهت ارتقاء امید به زندگی در افراد مبتلا به بیماری قلبی عروقی سود جست.