بررسی تأثیر انواع پلیمر ترموپلاستیک الاستومر بر حساسیت رطوبتی مخلوط های آسفالتی با استخوان بندی سنگدانه ای

رطوبت همواره به عنوان یکی از عوامل عریان شدگی آسفالت مطرح است. از بین بردن یا کاهش آثار رطوبت در مخلوط‌های آسفالتی گرم از مهم‌ترین مسائل متداول روسازی است  و یکی از راههای دستیابی به این هدف، استفاده از مواد افزودنی و تغییر در ساختار دانه بندی آسفالت است. تغییر در نوع دانه بندی به دلیل تغییر در میزان قیر بهینه و در واقع افزایش میزان قیر بهینه می‌تواند تأثیر بسزایی در کاهش نفوذ آب به سنگدانه‌ها و در نتیجه کاهش حساسیت رطوبتی داشته باشد. دانه بندی مورد استفاده در این تحقیق از نوع میان تهی و از نوع مخلوط‌های آسفالتی با استخوان بندی سنگدانه ای است. در این نوع از مخلوط‌ها به دلیل مصرف قیر زیاد، پدیده ریزش قیر اتفاق می‌افتد که  می‌تواند ضخامت قیر در اطراف سنگدانه‌ها را کاهش داده و موجب نفوذ آب و کاهش چسبندگی میان قیر و سنگدانه‌ها شود. از این رو به منظور تثبیت مخلوط‌های آسفالتی با استخوان بندی سنگدانه ای از الیاف یا اصلاح کننده های پلیمری استفاده می‌شود. پلیمرهای ترموپلاستیک الاستومر از دسته پلیمرهایی هستند که خواص الاستومری و پلاستومری را، همزمان در خود دارند و در این پژوهش سعی بر بررسی حساسیت رطوبتی مخلوط‌های آسفالتی با استخوان بندی سنگدانه ای اصلاح شده با دو نوع از این پلیمرها به نام‌های Lucobit و  WKR-2 با درصد های مختلف و مقایسه آن با SBS ‏5% در آزمایش  مدول برجهندگی، مقاومت کششی غیر مستقیم و نسبت استقامت مارشال شده است. نتایج نشان می‌دهد با افزایش درصد پلیمر های مذکور، مدول برجهندگی و نسبت آن،  مقدار ITS و TSR و همچنین استقامت مارشال و نسبت مستغرق به خشک آن افزایش یافته و  نتایج بهتری در درصد های بالا  نسبت به SBS‏ 5% از خود نشان می‌دهند.