بررسی تاًثیر برنامه پیشگیرانه از زمین خوردن بر شدت ترس از زمین خوردن، دفعات وقوع زمین خوردن و کیفیت زندگی سالمندان ساکن در خانه‌های سالمندان

مقدمه: سقوط در سالمندان باعث انواع آسیب‌ها شده و منجر به وابستگی، کاهش خود کارآمدی، افسردگی و محدودیت فعالیت روزانه، بستری در بیمارستان و یا پذیرش در خانه‌های سالمندان و تحمیل هزینه به فرد و جامعه می‌شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاًثیر برنامه پیشگیرانه بر شدت ترس از زمین خوردن، دفعات وقوع زمین خوردن و کیفیت زندگی سالمندان ساکن در خانه‌های سالمندان انجام شد. روش کار: این مطالعه از نوع نیمه تجربی است که نمونه‌های آن شامل 50 سالمند ساکن در دو مرکز سالمندان شهرهای خرم آباد و ایلام بودند. مدت اجرای مداخلات 2 ماه و سپس 4 ماه پیگیری پس از مداخلات و شامل برنامه‌های ورزشی (کششی، تعادلی، قدرتی و پیلاتس)، آموزش به سالمندان و کارکنان و اصلاحات محیطی بود. ابزار گردآوری داده‌ها شامل فرم مشخصات دموگرافیک، دفعات زمین خوردن، پرسشنامه ترس از زمین خوردن FES و فرم 36 سوالی کیفیت زندگی SF-36 بود. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری T مستقل و زوجی، ویلکاکسون، یومان ویتنی، کروسکال والیس و ضریب همبستگی اسپیرمن و در نرم افزار SPSS 18 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: با توجه به نتایج این پژوهش، میانگین سنی 71/8 ± 63/69 سال بود. نتایج نشان داد میانگین و انحراف معیار نمره ترس از زمین خوردن قبل و پس از مداخله به ترتیب 03/11 ± 86/65 و 84/9 ± 74/48 بود (0001/0 = P). همچنین میانگین و انحراف معیار تعداد دفعات وقوع زمین خوردن قبل و پس از مداخله به ترتیب 09/1 ± 56/2 و 707/0 ± 5/1 بود (0001/0 = P). میانگین و انحراف معیار نمره کلی کیفیت زندگی قبل و پس از مداخله به ترتیب 65/13 ± 26/36 و 67/11 ± 21/56 بود (0001/0 = P). نتیجه گیری: نتایج نشان داد اجرای مؤثر برنامه چند بعدی پیشگیرانه از سقوط در سالمندان می‌تواند باعث کاهش دفعات سقوط، ترس از سقوط و بهبود کیفیت زندگی سالمندان ساکن خانه‌های سالمندان شود. لذا این مسئله نیازمند توجه و مراقبت در ابعاد وسیع‌تری از جمله آموزش و توجه به مکان زندگی سالمندان و رفع خطرات محیطی می‌باشد.