بررسی تاثیر مکمل روی بر عوارض ناشی از دیابت حاملگی

سابقه و هدف: دیابت شایع­ترین عارضه طبی در حاملگی است. یکی از انواع آن در طی بارداری، دیابت حاملگی می­باشد که دارای عوارض جنینی و مادری خاص خود می باشد. در دیابت حاملگی نیز مانند دیابت نوع II علاوه بر مقاومت به انسولین، اختلال ترشح آن نیز وجود دارد و با توجه به اهمیت عنصر روی در عملکرد انسولین، اهمیت کمبود این عنصر در دیابت حاملگی بیشتر جلب توجه می­کند. مواد و روش­ها: این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی دوسوکور بر روی 60 نفر خانم باردار با تشخیص دیابت حاملگی نیازمند به انسولین از سن 32 هفته بارداری تا زمان ترم انجام شد. پس از کسب رضایت از بیماران، به طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. گروه مصرف­کننده مکمل روی (30= n ) روزانه mg 25( CC 5) سولفات روی و گروه شاهد (30= n ) روزانه CC 5 دارونما به صورت شربت علاوه بر انسولین تا زمان زایمان دریافت می­کردند و در هر گروه در طی مدت مطالعه با کنترل FBS و BS دو ساعت پس از هر وعده غذا، هر دو هفته یک بار با حفظ BS و FBS زیر 120 و 105، دوز مورد نیاز انسولین تنظیم می­شد و در پایان مطالعه هر دو گروه از لحاظ میزان نیاز به انسولین و عوارض مادری و جنینی مربوط به دیابت حاملگی مقایسه شدند و جهت تجزیه و تحلیل این مطالعه از آزمون­های آماری t-test , OR CI, exact test, Chi-Square test, Fisher’s و Kolmogorov-Smirnov استفاده شد. نتایج: در این مطالعه، میزان نیاز به انسولین در گروه دریافت­کننده مکمل روی نسبت به گروه شاهد، کاهش معنی­داری داشت ( 001/0 p< ) بدین ترتیب که میانگین تغییر دوز انسولین دریافتی نسبت به شروع مطالعه در گروه مورد 766/8 (با 63 / 9: SD ) و در گروه شاهد 533/17 ( با 54/10: SD ) بود. میزان ماکروزومی در گروه مورد و شاهد، تفاوت معنی دار قابل توجهی داشت (01/0 p< ) که نسبت شانس ( OR ) در گروه شاهد نسبت به گروه مورد 7 بود (487/35 38/1= CI ). میزان فراوانی پره اکلامپسی در دو گروه مورد و شاهد از لحاظ آماری معنی­دار نبود. نتیجه­گیری: استفاده از مکمل روی در دیابت حاملگی باعث کاهش نیاز به انسولین و کاهش بروز ماکروزومی و عوارض متعاقب آن مانند سزارین و یا دیستوشی زایمانی می­شود.