بررسی توان‌ها و محدودیت‌های طبیعی منطقه 9 شهر مشهد جهت ارتقاء فضای سبز شهری با استفاده از تکنیک SWOT

مقدمه و هدف پژوهش: فضاهای سبز شهری یکی از عناصر مهم ساختار شهر هستند. از این فضا‌ها می‌توان به عنوان ریه‌های تنفسی سیستم شهری نام برد که دارای عملکردهای مختلفی مانند زیباسازی شهر، تعدیل کننده شرایط محیطی و محل گذران اوقات فراغت هستند. همچنین کاربری فضای سبز به عنوان معیار مهم و ارزشمند در شهرها مطرح است که این اهمیت به دلیل کارکردهای متنوع زیست محیطی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی فضای سبز شهری است. امروزه بدون توجه به توان‌ها و پتانسیل‌های طبیعی مناطق شهری و بدون در نظر گرفتن استانداردهای موجود اقدام به برنامه‌ریزی و ارائه راهکار می‌شود که اثرات سوء آن در چهره شهرهای ما نمایان است. بررسی معیار‌های محیطی و شناخت توان‌های طبیعی یکی از گام‌های اساسی در خصوص برنامه‌ریزی فضاهای سبز شهری و از آن راه داشتن شهری پایدار است. روش پژوهش: تحقیق حاضر از نوع کاربردی است و روش انجام تحلیل‌های این پژوهش توصیفی – تحلیلی می‌باشد. روش گرد آوری اطلاعات به صورت کتابخانه‌ای و میدانی است. محور و اساس کار در این پژوهش، تعیین معیارهای کمی و محیطی است که با تعیین آنها به ارزیابی توان‌ها و محدودیت‌های محیطی - طبیعی منطقه 9 شهر مشهد و همچنین بررسی کمی فضای سبز موجود پرداخته شده است. یافته‌ها: بررسی‌های انجام شده در خصوص توان‌ها و محدودیت‌های طبیعی منطقه 9 شهر مشهد، نشان داد که با توجه به موقعیت ویژه منطقه و داشتن پتانسیل‌های بالقوه، این منطقه به لحاظ داشتن فضای سبز، منطقه‌ای فقیر می‌باشد که این امر، لزوم توجه و رسیدگی مسئولان شهری را می‌طلبد. نتیجه گیری: به منظور بهبود فضای سبز در منطقه 9 شهر مشهد، باید اصلاحات ساختاری مد نظر قرار گیرد؛ چرا که، این اصلاحات، می‌تواند علاوه بر بهبود فضای سبز و تقویت هنجارهای مطلوب، پایداری محیط را نیز تضمین کند و از سوی دیگر، توسعه سطح سبز از طریق تغییر نوع کشت از چمن به درخت (با توجه به معضل هزینه و آبرسانی)، می‌تواند در بلند مدت، پاسخگوی نیاز به فضای سبز منطقه باشد