بررسی رابطۀ خودشناسی با جهت‌گیری مذهبی

خودشناسی مهارتی اکتسابی و مؤثر بر رشد فرد است که با بسیاری از متغیّرهای روان‌شناختی مرتبط است و نقش مهمی در فرایندهای درمانی ایفا می‌کند.همچنین تأکید زیادی در متون دینی به آن شده است؛ به نحوی که آن را سودمندترین شناختها دانسته‌اند. هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطۀ خودشناسی و جهت‌گیری مذهبی بوده است. روش: شرکت‌کنندگان در پژوهش، 214 نفر از دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات بودند که تقریباً از هر دو جنس زن و مرد به نسبت مساوی با نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. مقیاس خودشناسی انسجامی(قربانی و همکاران، 2008) و جهت‌گیری مذهبی(بهرامی احسان، 1380) ابزار‌های سنجش در این پژوهش‌اند. تحلیل داده‌ها از طریق ضرایب همبستگی، تحلیل واریانس و تحلیل رگرسیون صورت گرفت. یافته‌ها و نتیجه‌گیری: یافته‌ها نشان داد که خودشناسی با جهت‌گیری مذهبی و ارزنده‌سازی، همبستگی مثبت و با سازمان‌نایافتگی و کامجویی، همبستگی منفی دارد. بنابر داده‌های رگرسیون سازمان‌نایافتگی و ارزنده‌سازی، قدرت پیش‌بینی خودشناسی را 34/0 نشان می‌دهند. بنابر این، خودشناسی می‌تواند به نحو مؤثری ابعاد مختلف جهت‌گیری مذهبی را پیش‌بینی کند.